Δεν ήθελα να πάω... Να σου πω την αλήθεια είχα βαρεθεί ακόμα μια ταινία με Μετανάστες και έχω δει πολλές... όμως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα φαντάστηκα. Κανείς δεν παραπονιόταν για τίποτα. Κανείς δεν αναζητούσε μια καλύτερη ζωή σε άλλο κράτος. Δεν μεμψιμοιρούσαν. Απλά ζούσαν και ζούσαν με τον τρόπο που επέβαλαν οι συνθήκες κάθε φορά, πάλευαν με τις καταστάσεις και μόνος τους βοηθός η επιμονή και η τύχη τους. Δυο μικρά παιδιά ο Τζαμάλ και ο Σελίμ χάνοντας τη μάνα τους από επίθεση αλλοθρησκων στη Μακρινή Ινδία παλεύουν με τη ζωή την ίδια και τα καταφέρνουν ο καθένας με το δικό του τρόπο. Στη μέση η όμορφη (πραγματικά) Λατίκα η οποία καθορίζει την πορεία τους στην πορεία τους προς την επιβίωση. Φατσούλες γλυκές, αθώες αλλά και σκληρές όταν χρειάζεται μαθαίνουν να τα βγάζουν πέρα με Κυκλώματα, Φτώχεια, στέρηση και να στηρίζουν ο ένας τον άλλον στις δύσκολες καταστάσεις πλήν του .. έρωτος. Ο καθένας ακολουθεί τα δικά του μονοπάτια είτε καλά είτε κακά αλλά η μοίρα (απάντηση Δ) τους ενώνει πάντα με έναν μοναδικό τρόπο. Όλα αυτά μέσα στο περιβάλλον ενός τηλεοπτικού παιχνιδιού που για πρώτη φορά στα χρονικά φέρνει στα μάτια του κατά μεγαλύτερου ποσοστού ταλαιπωρημένου κόσμου της Ινδίας έναν ... μπουφετζή να απαντάει μία μία στις πονηρές ερωτήσεις του πονηρού οικοδεσπότη του φερνοντας την απορία σ' αυτόν και στους ιθύνοντες του παιχνιδιού. Δεν είναι δυνατόν ένα παιδί από την παραγκούπολη να ξέρει να απαντά με τόση ευκολία σε τόσες ποικίλου ενδιαφέροντος ερωτήσεις εκτός αν....... εκτός αν οι ερωτήσεις αυτές με τη βοήθεια της μοίρας ανταποκρίνονται στην ίδια του τη ζωή. Το Bolywood σε όλο του το μεγαλείο στο τέλος της ταινίας όπου δε μας ξενίζει και δεν μας ενοχλεί ο τρόπος που "ντύνεται" το τέλος καθώς έχουμε την ανάγκη να χαλαρώσουμε από την΄ένταση που μας επιβάλλει η δυο ωρών ταινία για να δούμε ποιος ή μάλλον πως το αόρι αυτό γίνεται ο ήρωας της χώρας του και της αγαπημένης του Λετίκα... Απολαύστε το.....
