Είναι γεγονός ότι γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια συμμαζέματος αν θέλετε του ασφαλιστικού. Από τη μεριά του προγραμματιστή - Αναλυτή μπορεί να γίνει κατανοητό ότι πάει να μπει μια τάξη σε όλο αυτό το χάος που υπήρχε σε σχέση με τα δαιδαλώδη ασφαλιστικά ταμεία και τις υποπεριπτώσεις των υποπεριπτώσεων που δημιουργούσανε ένα μεγάλο γραφειοκρατικό αλαλούμ. Ίσως όμως θα έπρεπε όλο αυτό που ζούμε να γινότανε κάπως αλλιώς. Πιο μελετημένα. Πιο εμπεριστατωμένα. Πιο πρακτικά όσον αφορά στις οδηγίες κατασκευής του ταμείου, της ερμηνείας του σχετικού νόμου, της αποτύπωσης των πακέτων κάλυψης κλπ κλπ.
θα μου πείτε... Αν το αφήναμε σε ... διαβούλευση που θα φτάναμε; Πότε θα τελειώναμε; Και πότε θα αρχίζαμε; Οπότε ακολουθήθηκε η συνήθης μηχανογραφική τακτική του "Πάμε τώρα παραγωγικά και ό,τι προκύψει το διορθώνουμε.... " Αυτό είναι ( κάποιες φορές ) εφικτό όταν μιλάμε για να πάει μια εταιρεία "live" όπως το λέμε στη γλώσσα μας αλλά είναι διαφορετικό για ένα ολόκληρο κράτος.
Έτσι και δεν εισπράττει τις εισφορές του και δημιουργεί την εντύπωση στον κόσμο ότι επικρατεί χάος και συνάμα έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι σε ό,τι κάνει το κράτος.
Θεωρώ πως θα υπάρξει ένα μεγάλο διάστημα προσαρμογής και αναπροσαρμογής σε ότι έχει να κάνει με κάθε υποκλάδο του ΕΦΚΑ και ελπίζω κάποτε να σταθεροποιηθεί.
Ο τίτλος λοιπόν της συγκεκριμένης ανάρτησης έχει να κάνει με την αποτύπωση της αγωνίας ενός προγραμματιστή να φέρει εις πέρας όλα τα ζητούμενα και να καλύψει ένα ευρύ φάσμα εταιρειών τουλάχιστον του ιδιωτικού τομέα όσον αφορά τις αλλαγές στο νόμο. Μπορεί να "καταντά" επικερδές το επάγγελμα γιατί μας έχουν ανάγκη αλλά δεν είναι έτσι γιατί είμαστε άνθρωποι όλοι:
Και οι ασφαλισμένοι και οι προγραμματιστές και οι εκπρόσωποι εταιρειών αλλά σίγουρα και αυτοί που προσπαθούν να ετοιμάσουν τις πλατφόρμες του ασφαλιστικού φορέα και των υποταμείων του.
Και οι άνθρωποι κουράζονται, αντιδρούν , εκνευρίζονται ή γελάνε αναλόγως την ώρα και περιμένουν με αγωνία τη στιγμή που θα ανακοινωθεί ( πάλι - και ευτυχώς ) μια νέα παράταση για να προλάβουν να υλοποιήσουν τα δεδομένα που τους έρχονται την τελευταία στιγμή.
Ας είναι το 2017 το τελευταίο έτος των αγωνιών μας ( και αναφέρθηκα μόνο στα της δουλειάς μου - και όχι σε όλη την έκταση περι κρίσης γενικά ).
Καλή σας μέρα
θα μου πείτε... Αν το αφήναμε σε ... διαβούλευση που θα φτάναμε; Πότε θα τελειώναμε; Και πότε θα αρχίζαμε; Οπότε ακολουθήθηκε η συνήθης μηχανογραφική τακτική του "Πάμε τώρα παραγωγικά και ό,τι προκύψει το διορθώνουμε.... " Αυτό είναι ( κάποιες φορές ) εφικτό όταν μιλάμε για να πάει μια εταιρεία "live" όπως το λέμε στη γλώσσα μας αλλά είναι διαφορετικό για ένα ολόκληρο κράτος.
Έτσι και δεν εισπράττει τις εισφορές του και δημιουργεί την εντύπωση στον κόσμο ότι επικρατεί χάος και συνάμα έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι σε ό,τι κάνει το κράτος.
Θεωρώ πως θα υπάρξει ένα μεγάλο διάστημα προσαρμογής και αναπροσαρμογής σε ότι έχει να κάνει με κάθε υποκλάδο του ΕΦΚΑ και ελπίζω κάποτε να σταθεροποιηθεί.
Ο τίτλος λοιπόν της συγκεκριμένης ανάρτησης έχει να κάνει με την αποτύπωση της αγωνίας ενός προγραμματιστή να φέρει εις πέρας όλα τα ζητούμενα και να καλύψει ένα ευρύ φάσμα εταιρειών τουλάχιστον του ιδιωτικού τομέα όσον αφορά τις αλλαγές στο νόμο. Μπορεί να "καταντά" επικερδές το επάγγελμα γιατί μας έχουν ανάγκη αλλά δεν είναι έτσι γιατί είμαστε άνθρωποι όλοι:
Και οι ασφαλισμένοι και οι προγραμματιστές και οι εκπρόσωποι εταιρειών αλλά σίγουρα και αυτοί που προσπαθούν να ετοιμάσουν τις πλατφόρμες του ασφαλιστικού φορέα και των υποταμείων του.
Και οι άνθρωποι κουράζονται, αντιδρούν , εκνευρίζονται ή γελάνε αναλόγως την ώρα και περιμένουν με αγωνία τη στιγμή που θα ανακοινωθεί ( πάλι - και ευτυχώς ) μια νέα παράταση για να προλάβουν να υλοποιήσουν τα δεδομένα που τους έρχονται την τελευταία στιγμή.
Ας είναι το 2017 το τελευταίο έτος των αγωνιών μας ( και αναφέρθηκα μόνο στα της δουλειάς μου - και όχι σε όλη την έκταση περι κρίσης γενικά ).
Καλή σας μέρα
