20061125_Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ... ΘΑΝΑΤΟΥ

Θάνατος είναι το όνομά μου. Έρχομαι και σε ζητώ. Έρχομαι και σε παίρνω. Αδιαφορώ αν έχεις οικογένεια. Αδιαφορώ αν η οικογένειά σου έχει έσένα για στήριγμα για κολώνα. Είσαι κτήμα μου. Μπορώ να σου πάρω αμέσως την τελευταία σου πνοή ή μπορώ να σε βασανίσω αργά αργά με πόνους και αγωνία και να σε πάω σε έναν άλλο κόσμο για τον οποίο οι απόψεις εσάς των ανθρώπων διίστανται. Γύρω σου οι άλλοι τρέμουν, προσεύχονται, αγωνιούν χωρίς καμιά σειρά, κοιτάνε τους γιατρούς στα μάτια για μια ενθαρρυντική κουβέντα, ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες, τρέχουν στα ταμεία, στις προϊσταμένες, στο γραφείο κινήσεως, στα εξεταστήρια...
" Πέφτει ο ορός; Δεν πέφτει. Φώναξε τη νοσοκόμα!!! Ακόμα δεν ήρθε; Τί έφαγε σήμερα; Μόνο ένα Γιαούρτι ... Γιατί ρε Μπαμπά; Αγωνίσου Αγωνίσου!!! Ντούρος!!! Ντούρος!..." λέει ο κόσμος γύρω μου. Και γω κάθομαι και γελάω με τα μάταια σχόλιά τους. Κοιτάζω το ρολόι μου που δε λαθεύει και δεν κάνει ρουσφέτια... Πλησιάζει ο χρόνος, πλησιάζει. Ασε τους άλλους να αγωνίζονται, το πράγμα έχει πάρει το δρόμο του. Η ζωή του ... ασθενή έρχεται σιγά σιγά στα χέρια μου. Δεν μπορώ να πώ πως χαίρομαι ή καγχάζω αν και κάποιες φορές μπορεί να το κάνω. Κάτι πρέπει να κάνω και γω σε αυτον τον κόσμο. Έχω ένα χρέος να πληρώσω, έχω ένα ΧΡΕΟΣ να εισπράξω από τη μέλλουσα θανούσα ύπαρξη.
Οι φωνές γύρω από τον υποψήφιο γίνονται λιγότερες. Προσπαθούν να του κλέψουν μια λέξη, ένα νεύμα το οποίο θα τους κάνει να αναθαρρήσουν τάχα πως θα κερδίσουν λίγο χρόνο να τον βλέπουν να αναπνέει. Οι γιατροί γνέφουν με χλωμά πρόσωπα. Προσπαθούν να μαντέψουν τι ώρα έχω αποφασίσει να τον πάρω. Είναι πάντως μυστήρια άτομα. Προσπαθούν να επέμβουν στη δουλειά μου πολλές φορές λες και δεν έχουν συνηδητοποιήσει ότι όλα είναι γραμμένα να γίνουν την τάδε στιγμή, μια στιγμή στην αιωνιότητα για μενα. Καμια φορά νομίζουν πως με ξεγέλασαν. Ότι κατάφεραν να παρατείνουν τη ζωή του υποψηφίου. Να δεις τότε χαρά στα μάτια τους, περηφάνεια!!! Που να ξεραν ότι απλώς τους είχα δείξει λάθος σημάδια. Πώς η πραγματική ώρα δεν ήταν τότε που ήταν φανερό αλλά αργότερα, ίσως φυσιολογικά, ίσως επειδή έτσι ο Θεός ήθελε, ίσως, ίσως,ίσως...
Σε κάποιες περιπτώσεις δίνω ξεκάθαρες πληροφορίες. Δεν ξέρω γιατί. Νιώθω την υποχρέωση να ενημερώνω ότι" κάτι θα γίνει ύστερα από ένα μήνα..." Έλα όμως που πάλι κανείς δε με πιστεύει... Κι όμως το προφέρω με τα λόγια του υποψηφίου. Οι άλλοι παγώνουν, αλλά σκέφτονται κιόλας.... "Αυτός τα χει χαμένα, άστον να λέει..." Η στιγμή φτάνει. Δεν είναι όλος ο κόσμος που ήταν πάντα, κάθε δυσκολη στιγμή μαζί του. Τους αποκοίμησα.Τους ξεγέλασα!!! Νομίζουν πως υπάρχουν πολλές μέρες περιθώριο ακόμα. Πόσο αφελείς είναι οι άνθρωποι. Εγώ όμως είμαι στην ώρα μου. Όλα τα σημάδια που έστειλα ήταν γνήσια! Οι ανάσες αργές . Σπάνιες. Η ψυχή φεύγει μαζί μου. Το σώμα σταματάει να λειτουργεί. Μια ματιά γύρω στο δωμάτιο... Που είναι οι υπόλοιποι; με ρωτάει... Έρχονται... Είχε όμως πολλή κίνηση και κόλλησαν στο δρόμο. Ποιό δρόμο; εδώ δε βλέπω δρόμους εδώ, μόνο ψυχές, σαν και μένα, αλήθεια τόσο όμορφα είναι;!!!...........................