Υπάρχουν κάποιες φορές που σκέφτεσαι ότι πρέπει να γράψεις κάτι αλλά δεν ξέρεις τι. Μια προσωρινή λύση είναι να βάλεις το πληκτρολόγιο μπροστά σου και να αρχίζεις να πατάς τυχαία τα πλήκτρα με σκοπό κάποια στιγμή να σχηματιστούν κάποιες λέξεις με νόημα. Τότε σιγά σιγά έρχεται και η ιδέα. Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις το κοντινό σου περιβάλλον, ακούς τους ήχους από τους πιο σιγανούς έως τους πιο δυνατούς.
Νιώθεις πως αν αφουγκραστείς περισσότερο, αν στρέψεις το μάτι σου με σκοπό να δεις και όχι απλά να κοιτάξεις τότε ανοίγεται ένας νέός κόσμος που δεν είχες παρατηρήσει πιο πριν. Εισάγεις τη συνείδησή σου σε μια νέα διάσταση. Όλα είναι πιο ξεκάθαρα τώρα. Οι λέξεις ξεπηδούν από το μυαλό σου και συ δεν έχεις παρά να τις παραθέτεις στο υπόλευκο περιβάλλον γραφής του υπολογιστή σου. Σιγά σιγά νιώθεις την ανάγκη να ψάξεις για στόχους, κατευθύνσεις που θα σε κάνουν να φτάσεις γρηγορότερα στο καλύτερο γραπτό αποτέλεσμα. Ενα κλικ, μια εικόνα λύπης μια απλή στατική εικόνα χαράς, ένα φυτό που δεν είχες προσέξει από το παράθυρό σου, όηχος που μπορεί να κάνει ο γρύλος που λίγο πριν σου ήταν ενοχλητικός, όλα συμβάλλουν στο χτίσιμο της τελικής πρότασης.
Καθορίζεις σημαντικές παραγράφους , χωρίζεις την πληροφορία σε κρίσιμα κεφάλαια, κλιμακώνοντας την παρουσίαση των δεδομένων με τέτοιο τρόπο ώστε αναγνώστης να μοιράζεται μαζί σου την αγωνία σου.
Η ώρα περνά και οι προτάσεις έχουν γίνει πολλές, δεμένες με έναν τρόπο παράξενο, οδηγώντας σε σε ένα παραλήρημα χωρίς αρχή και τέλος. Είναι η σκληρή αλήθεια του ότι μπόρεσες να εκφράσεις το τίποτα μέσα από ένα πλήθος μικρών και κεφαλαίων γραμμάτων, είναι το τίμημα της κούρασης που νιώθεις ύστερα από μια υπερπροσπάθεια να αφηγηθείς κάτι που σε ξεγέλασε, κάτι που σε παρέσυρε ως ένα παραμύθι του ότι ξέρεις, προχωράς, εκφράζεις, διδάσκεις.
Η κούραση σε βρίσκει απροετοίμαστο. Το μόνο που σκέφτεσαι πια είναι το κρεββάτι σου και η ασφάλεια του κόσμου των ονείρων σου. Εκεί όλα έχουν μια αρχή και τέλος αρκεί να βρείς την αρχή...........και το ΤΕΛΟΣ!
Τα μικρά του Ανδρέα
Νιώθεις πως αν αφουγκραστείς περισσότερο, αν στρέψεις το μάτι σου με σκοπό να δεις και όχι απλά να κοιτάξεις τότε ανοίγεται ένας νέός κόσμος που δεν είχες παρατηρήσει πιο πριν. Εισάγεις τη συνείδησή σου σε μια νέα διάσταση. Όλα είναι πιο ξεκάθαρα τώρα. Οι λέξεις ξεπηδούν από το μυαλό σου και συ δεν έχεις παρά να τις παραθέτεις στο υπόλευκο περιβάλλον γραφής του υπολογιστή σου. Σιγά σιγά νιώθεις την ανάγκη να ψάξεις για στόχους, κατευθύνσεις που θα σε κάνουν να φτάσεις γρηγορότερα στο καλύτερο γραπτό αποτέλεσμα. Ενα κλικ, μια εικόνα λύπης μια απλή στατική εικόνα χαράς, ένα φυτό που δεν είχες προσέξει από το παράθυρό σου, όηχος που μπορεί να κάνει ο γρύλος που λίγο πριν σου ήταν ενοχλητικός, όλα συμβάλλουν στο χτίσιμο της τελικής πρότασης.
Καθορίζεις σημαντικές παραγράφους , χωρίζεις την πληροφορία σε κρίσιμα κεφάλαια, κλιμακώνοντας την παρουσίαση των δεδομένων με τέτοιο τρόπο ώστε αναγνώστης να μοιράζεται μαζί σου την αγωνία σου.
Η ώρα περνά και οι προτάσεις έχουν γίνει πολλές, δεμένες με έναν τρόπο παράξενο, οδηγώντας σε σε ένα παραλήρημα χωρίς αρχή και τέλος. Είναι η σκληρή αλήθεια του ότι μπόρεσες να εκφράσεις το τίποτα μέσα από ένα πλήθος μικρών και κεφαλαίων γραμμάτων, είναι το τίμημα της κούρασης που νιώθεις ύστερα από μια υπερπροσπάθεια να αφηγηθείς κάτι που σε ξεγέλασε, κάτι που σε παρέσυρε ως ένα παραμύθι του ότι ξέρεις, προχωράς, εκφράζεις, διδάσκεις.
Η κούραση σε βρίσκει απροετοίμαστο. Το μόνο που σκέφτεσαι πια είναι το κρεββάτι σου και η ασφάλεια του κόσμου των ονείρων σου. Εκεί όλα έχουν μια αρχή και τέλος αρκεί να βρείς την αρχή...........και το ΤΕΛΟΣ!
Τα μικρά του Ανδρέα
