ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ - ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Βασικά αυτό το κομμάτι των κειμένων θα μπορούσε να αλλάξει το γενικό τίτλο και να λεγότανε ... "μια λέξη την ημέρα" άσε που φυσικά δεν τηρώ αυτή τη δέσμευση που είχα απέναντι στον εαυτό μου να γράφω κάτι κάθε μέρα. Θα ήταν αδύνατο καθώς οι υποχρεώσεις δε σε αφήνουν να το κουνήσεις ρούπι από το πρόγραμμα που σου βάζουν και μια μικρή 9 μηνών σε κάνει όπως θέλει. Έτσι την πατάνε όλοι οι άντρες... από τις μικρούλες. Η λέξη όμως που υπάρχει στο σημερινό τίτλο αφήνει περιθώρια να ξεφύγω από στενά όρια και παραδοχές και να "εμπνευστώ" καθώς γράφω το τι θα γράψω παρακάτω... Γιατί αγαπητοί μου άνθρωποι η έμπνευση δεν είναι κάτι που πατάς ένα κουμπάκι και αρχίζεις να βγάζεις ποιήματα, στίχους, εφευρέσεις, ζωγραφική η έμπνευση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που επεξεργάζεται ανά πάσα στιγμή τα ερεθίσματα και μηνύματα που παίρνει από ό,τι συμβαίνει γύρω και μέσα στην ψυχή ενός ατόμου και τα μεταφράζει σε ... έργο!
Αυτό το έργο μπορεί κανείς να το προβάλει ή να το κρατήσει για τον εαυτό του, το θέμα είναι ότι την ώρα που το δημιουργεί, την ώρα που βγαίνουν από μέσα του αυθόρμητα οι λέξεις με τις οποίες θα το ντύσει, ή οι πράξεις για να το υποστηρίξει, συντελείται ένας οργασμός κινήσεων στο μυαλό και στην ψυχή του βοηθώντας να βγεί όσο πιο ποιοτικό γίνεται. Το τελευταίο βέβαια συνήθως δεν απασχολεί το δημιουργό... Του φτάνει ότι κατάφερε να φτιάξει κάτι το οποίο του ικανοποιεί το βασικό του ένστικτο, το ένστικτο της "γένεσης".
Η έμπνευση είναι πολύπλοκη. Ο στιχουργός μπορεί να επηρεαστεί από μια προσωπική του συναισθηματική κατάσταση ώστε να γράψει ένα νέο τραγούδι που θα ευφράνει ή θα προκαλέσει στο κοινό του μελαγχολία. Ο ζωγράφος θα πάρει τις μυρωδιές της άνοιξης, θα συνδιάσει τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής και θα δημιουργήσει τα δικά του έργα τύπου ... "μπιενάλε" . Ο εφευρέτης νιώθει ένα ισχυρό νοητό χτύπημα στο κεφάλι και ανακαλύπτει ή εφευρίσκει κάτι που μπορεί να αλλάξει το μέλλον της ανθρωπότητας. Ακόμα κι αυτός ο πολιτικός χρειάζεται την έμπνευση για να μπορέσει να χαλιναγωγήσει το πλήθος απο το οποίο περιμένει να τον ψηφίσει... Ξενέρωτο ε; Το ξέρω.. αλλά δεν παύει κι αυτό να είναι μια έμπνευση όχι φυσικά αντίστοιχη με το "Εύρηκα Εύρηκα" αλλά έχει τη δική της σημασία.
Βασικά η άποψή μου είναι η εξής: Ζούμε μια καθημερινότητα η οποία σπάει στο σύνολό της σε πολύ λίγες μεριές από ευχάριστα - δυσάρεστα (επιθυμητόν) γεγονότα και καταστάσεις. Για ολόκληρα μεγάλα διαστήματα θα λεγε κανείς ότι κάνουμε πράγματα στα οποία οδηγούμαστε στο να τα κάνουμε, επειδη δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, επειδή "έτσι είναι η ζωή" επειδή πρέπει απλά να επιβιώσουμε. Περιμένουμε τις αμοιβές μας στο τέλος του μήνα, τις διακοπές μας σχεδόν την ίδια περίοδο, τις γιορτές επίσης, επιθυμούμε να φτιάξουμε ένα σπίτι, να κάνουμε οικογένεια, να ταξιδέψουμε πολύ, να διαβάσουμε πολύ για να βγεί κάποια έρευνα, τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα τα οποία ενώ για τον καθένα μπορεί να έχουν διαφορετικό βάρος και να τα χαίρεται - λυπάται με τον δικό του μοναδικό τρόπο δεν παύει να είναι κοινά, συνηθισμένα και ... σίγουρα!
Που κολάει λοιπόν η έννοια της έμπνευσης εδώ; Η έμπνευση είναι το αλατοπίπερο σε όλα αυτά. Είναι η λάμψη της στιγμής που θα φωτίσει τις χαρούμενες και τις λυπημένες κατάστάσεις , είναι η λάμψη της δημιουργίας του καινούριου που θα προσδώσει νέο ενδιαφέρον και θα σπάσει το σκεπτικο του "όλο τα ίδια και τα ίδια" είναι αυτό που μπορεί να ενθουσιάσει τις μάζες συνολικά ή μόνο το άτομο που κάνει την υπέρβαση, είναι το σπίρτο που θα βάλει φωτιά και θα κινητοποιήσει την κοινωνία για να ενωθεί απέναντι στην απειλή, είναι η αρχή για να προκύψουν καινούριες ενάρξεις.
Σας κούρασα... είχα όμως την έμπνευση να γράψω όλα αυτά και πιστέψτε με νιώθω πιο ολοκληρωμένος. Ευχαριστώ εκείνον που έφτασε ως το τέλος να τα διαβάσει. Τα ξαναλέμε.

ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ - ΛΥΤΡΩΣΗ

Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία απαρτίζεται από τα χαρακτηριστικά του άγχους, της δέσμευσης και της ακύρωσης βασικών επιθυμητών λειτουργιών και ανέσεων υπό το βάρος των συνθηκών διαβίωσης, της οικονομικής κρίσης, των νόμων που τη διέπουν, τα σκάνδαλα που την απομιζούν, τις καθημερινές ρουτινιάρικες ασχολίες, οικογενειακές, προσωπικές, επαγγελματικές, γενικά ό,τι μας αγγίζει και αγγίζουμε είτε με πνευματικό ή με συμβατικό τρόπο.
Μηχανάκια καλολαδωμένα κυνηγάμε κάθε μέρα να βγάλουμε τα προς το ζειν χωρίς σταματημό υπό το φόβο της λάθους κρίσης από τους γύρω μας και με στόχο την επίτευξη καλύτερου οικονομικού επιπέδου διαβίωσης για να περνάμε καλά εμείς και τα παιδιά μας. Αναφερόμαστε πάντα στη δικιά μας κοινωνία που θεωρείται σύγχρονη και έτοιμη να αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις - λέμε τώρα.
Ψάχνοντας στα κατάβαθα του μυαλού και της ψυχής μας θα πρέπει να υπάρχει και ένας "μηχανισμός" - πως αλλιώς να το πω - ο οποίος να ενεργοποιείται όταν φτάνουμε να έχουμε "τελειώσει" από κάποιες υποχρεώσεις που μας ταλάνιζαν ή να μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε ότι ... "ναι ρε αδερφέ προχωράμε... το κάναμε κι αυτό". Αυτός ο μηχανισμός επίσης θα λειτουργήσει κατά την προσωπική μου γνώμη όταν θα καταλαγιάσει το άγχος μας για την επίτευξη του στόχου, όταν θα έχουμε εκπληρώσει τις υπηρεσίες μας ( είτε είναι συναισθήματα, είτε είναι πράξεις - καμιά φορά η κυνικότητα βοηθάει να μοντελοποιηθούν κάποια πράγματα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να χάσουν την πραγματική τους αξία ) προς αυτά που έχουμε δεσμευτεί είτε όταν έχουμε ανακαλύψει ότι έχουμε πάρει τη σωστή απόφαση ( εκ του αποτελέσματος ) ή καταφέραμε να ακυρώσουμε μια δύσκολη συγκυρία.
Αυτός είναι ο μηχανισμός της ΛΥΤΡΩΣΗΣ . Είναι αυτός που την ώρα που συντελείται το θαύμα της εκπλήρωσης των στόχων γεμίζει το σώμα και την ψυχή με ανάμεικτα συναισθήματα ανακούφισης, αυτοθαυμασμού, αγάπης, ικανοποίησης και ό,τι άλλο σχετικό, συναισθήματα που ρέουν ως δυνατό αναβολικό στο σώμα και στα νεύρα μας και καταπραύνουν την όποια ένταση, τον όποιο πόνο της στιγμής πάντα αλλά δεν πάυει να είναι ένας οργασμός που σου αφήνει μια εικόνα χαμογέλου στο πρόσωπο μια αντανάκλαση ευτυχίας ακόμα και όταν το γεγονός που συντέλεσε ώστε να φτάσει κανείς στη Λύτρωση θα μπορούσε να είναι τραγικό όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου που είχε όμως βασανιστεί πολύ, ή ο χωρισμός μετά από μια μακροχρόνια σχέση που είχε όμως χτυπηθεί στη ραχοκοκαλιά από το μικρόβιο της αλλοτρίωσης.
Η άκρη στο τούνελ του προορισμού με το όνομα Λύτρωση ποτέ δε φαίνεται. Μάλιστα πολλές φορές εμφανίζονται πολλά και ποικίλα φώτα γύρω γύρω που σε προ(σ)καλούν να τα ακολουθήσεις για να μπορέσεις να βρείς την "υγειά" σου, να γλυτώσεις από το βραχνά να ηρεμίσεις βρε αδερφέ. Έτσι σπάνια καταλαβαίνεις ποιο είναι το πραγματικό γεγονός που σε οδηγεί στην πραγματική Λύτρωση. Επιμελώς βέβαια δεν αναφέρομαι στο θρησκευτικό κομμάτι καθώς εκεί υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να πεί και λίγα να συνειδητοποιήσει άρα οι παγίδες μιας τέτοιας συζήτησης είναι πολλές. Ειδικά για έναν σαν και μένα που θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κομμάτι δεν περιγράφεται με λόγια αλλά με την ψυχή.
Ειλικρινά δε ψάχνω να δώσω μια δικαιολογία στο γιατί πρέπει να γράψω κάτι για την έννοια αυτή. Ίσως να βρίσκω και γω προσωρινή λύτρωση στην καθημερινή ρουτίνα γράφοντάς τα ανεξάρτητα αν τα διαβάζει κάποιος ή όχι. Η λέξη - έννοια είναι βαριά ίσως πολύ βαριά για να σταθεί στα πλαίσια ενός μικρού κειμένου. Παρ όλα αυτά είναι κοινό μυστικό ότι όλοι την ψάχνουμε και ......... μακάρι να τη βρούμε......
Καλή σας μέρα.

ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ - ΑΚΥΡΩΣΗ

Στην εποχή μας, την εποχή της πληροφορικής έχει ανακαλυφθεί μια λειτουργία η οποία με την κλήση της μπορούν να ανακληθούν πίσω όλες όσες κινήσεις έχουμε κάνει. Έτσι σε ένα κείμενο word, όλες οι άχρηστες διορθώσεις που γίναν ως τα τώρα, όλες οι μορφοποιήσεις κειμένων και παραγράφων πατώντας ένα κουμπί "ακύρωσης" γίνονται όλα πουφ... πάπαλα σαν να μην έγιναν ποτέ, δεν καταγράφονται κάπου στην ιστορία, τουλάχιστον την εμφανή. Όλα αυτά τα μαγικά γίνονται πραγματικότητα αρκεί να μην έχεις "σώσει" δηλαδή αποθηκεύσει τις ενέργειες που έχεις κάνει γιατί αν έχει γίνει αυτό θα πρέπει να ψάξεις ως τελευταία ελπίδα στις προηγούμενες εκδόσεις του κειμένου πράγμα που είναι άγνωστο για τους μη μυημένους σωστά στο χώρο.
Ύστερα από συσσωρευμένη εμπειρεία που αποκομίζεις από τη ζωή και τις διάφορες κινήσεις-μορφοποιήσεις-αποφάσεις που έχεις κάνει φτάνεις στη στιγμή που θες να ελέγξεις το "word" της ζωής σου για να δεις αν έχεις κάνει λάθη που μπορείς να διορθώσεις άνετα με ένα απλό σβήσιμο η αλλαγή ενός χαρακτήρα ή αν πρέπει να αναθεωρήσεις και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Δυστυχώς η ζωή δε σου δίνει εργαλεία ακύρωσης. Η ζωή πάντα σου προσφέρει τρόπους επικύρωσης ή μη των πράξεων που κάνεις, των σχέσεων που αρχίζεις και τελειώνεις, της συμπεριφοράς σου, της επικοινωνία σου με τον κόσμο κλπ κλπ μπορεί ο καθένας να βάλει ότι θέλει και ο κατάλογος ποτέ δε θα είναι πλήρης.
'Ετσι, μην έχοντας τη δυνατότητα να αναθεωρήσεις ολόκληρο το κείμενο, να το σβήσεις, να κάνεις ένα αντίγραφο και να συνεχίσεις εκεί κλπ αναγκάζεσαι να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία, ένα παιχνίδι που έχει τίτλο... "Τι θα γινόταν αν...". Το παιχνίδι έχει τους εξής κανόνες: Έχεις το δικαίωμα να φέρεις μπροστά στο μυαλό σου όλα τα γεγονότα που σου έχουν συμβεί, όλες τις πράξεις, ουσιαστικές - ανούσιες, και να κάνεις την ερώτηση... τι θα γινόταν αν αντί εκείνης της πράξης έκανες την άλλη που ούτως ή άλλως κατά ένα μαγικό τρόπο την ώρα που έκανες τη μία ήξερες πως μπορούσες απλά να κάνεις την άλλη και να ξέφευγες. Μόνο που εκείνη την ώρα υπήρχαν σίγουρα παράγοντες που σε απέτρεπαν ή σε υποχρέωναν να κάνεις το άλλο. Από τη στιγμή που θα έκανες το άλλο ένα διαφορετικό παράλληλο μέλλον θα ξεκινούσε για τη ζωή σου και κάτι θετικό ή αρνητικό θα ανάβλυζε από την ποικιλία της ζωής μόνο που εσύ δεν .... το ξέρεις, ξέρεις μόνο ότι μπορούσες να διαλέξεις την κουρτίνα 2 και όχι την 1 που ίσως φάνταζε πιο σίγουρη με ένα καλύτερο βραβείο.
Μέσα στο μυαλό σου μπορεί να βλέπεις - ονειρεύεσαι αυτό το παράξενο μέλλον που ποτέ δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Μέσα στο μυαλό σου προσπαθείς να ξεφύγεις από το αδιέξοδο που σου επιβάλει η τωρινή πραγματικότητα ξέροντας πάντα πως ο δρόμος που διάλεξε μπορεί να καθορίστηκε από κείνη τη μοιραία απόφαση. Μια απόφαση που δεν μπορεί να ακυρωθεί γιατί έχεις .... "σώσει". Έχεις ζήσει, έχεις μοιραστεί εμπειρείες, έχεις αποκτήσει μνήμη, χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, επιβραβεύσεις, απορρίψεις πράγματα που συνθέτουν αυτό που είσαι τώρα, αυτό που σε κάνουν να γράφεις αυτές τις ... σοφίες (λέμε τώρα). Κι αυτό μια απόφαση είναι , το να γράφεις δηλαδή τις σκέψεις σου... και άνετα μπορείς να τις σβήσεις... ( είναι μια έξτρα λειτουργία που παρέχεται στο ιντερνετ ) μέχρι βέβαια να έχει προλάβει να τις διαβάσει κάποιος - άρα έχουν χαρακτεί και σε μια ξεχωριστή μνήμη.
Φτάνεις λοιπόν και σε μια της τρέχουσας... τελευταίας στιγμής κρίσιμης απόφασης για την επόμενή σου κίνηση. Όλοι οι παράγοντες σε σπρώχνουν στο να κάνεις το βήμα, να ελευθερωθείς πλην κάποιων παραγόντων που μπορεί να σου λένε ότι μπορείς να ζήσεις κι έτσι. Στη ζωή έχεις μόνο ένα δικαίωμα σ΄αυτή τη φάση. Να προσομοιάσεις στο μυαλό σου το τι μπορεί να συμβεί εφόσον διαλέξεις την κουρτίνα 1 ή 2 χωρίς φυσικά να ξέρεις αν θα γίνουν τα πράγματα όπως τα φαντάζεσαι κάτι που μπορείς να το κάνεις όσες φορές θες πριν... πατήσεις την σκανδάλη που ενεργοποιεί την επόμενη κίνηση. Από κει και πέρα το ποτάμι δε γυρίζει πίσω και προχωράς μέχρι τον επόμενο κόμβο απόφασης.
Αυτά.

20090702_ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ - ΔΕΣΜΕΥΣΗ

Δέσμευση είναι μια έννοια που περιλαμβάνει πολλά και διάφορα πράγματα και ταυτόχρονα συμπεριλαμβάνεται σε πολλές καθημερινές κινήσεις, διαδικασίες, εικασίες, θεωρίες κλπ.

Ο Δεσμεύων είναι αυτός που υποχρεώνει, είτε διαμέσου κάποιων κανόνων είτε μετά από κάποιου τύπου συμφωνία είτε έτσι γιατί αποφάσισε να το κάνει, το άτομο ή την ομάδα που βρίσκεται κάτω από την πλασματική ή ουσιαστική ομπρέλα της εξουσίας του να πράξει έτσι ώστε οι πράξεις του να βοηθήσουν το κοινό ή το προσωπικό συμφέρον του Δεσμεύοντος.
Από την άλλη ο δεσμευμένος ή δεσμευόμενος είναι αυτός που θα ακολουθήσει, υπακούσει, συνεναίσει με τις προσταγές του "αρχηγού" του ώστε πρώτα να μπορέσει να ικανοποιήσει τη συνθήκη που υπορεούται βάσει συμφωνίας και κατά δεύτερον να ωφεληθεί ή δυνατόν από τα αποτελέσματά της και να έχει στο μέλλον την ελπίδα να ξαναοφεληθεί.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε βέβαια και τις περιπτώσεις στις οποίες έρχεται κάποιος, μια ομάδα, μια παράταξη, ένα γενικά σύνολο να εντάξει - υπάγει κάτω από συνθήκες δέσμευσης άτομο/α χωρίς αυτό να το επιθυμούν αυτό/α με απώτερο σκοπό το κέρδος και τα τεράστια ψυχικα-υλικά οφέλη. Αντίστοιχα υπάρχουν και τα άτομα, ομάδες κλπ που είναι έτοιμα ως μονάδες-όχλος να κινηθούν υπό τις προσταγές ενός "διοικητή" ή μιας ομάδας διοικητών για να μη χάσουμε τη συνέπεια του λόγου.
Δεσμεύοντες και Δεσμευόμενους συναντάμε συχνά στην καθημερινότητά μας. Αναφέρω ενδεικτικά κάποιες περιπτώσεις παραλείποντας σίγουρα άλλες σημαντικές για την οικονομία του λόγου. Οι περιπτώσεις αυτές είναι οι πολίτες μιας χώρας, οι στρατιώτες ενός συντάγματος, οι εργαζόμενοι σε μια επιχείρηση, τα ζευγάρια παντός τύπου, οι παντρεμένοι, οι παίκτες μιας ομάδας κλπ...
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις και κατά τη γνώμη μου σε όλες τις υπόλοιπες κυριαρχεί η ιδέα του "αρχηγού-δεσμεύοντος όντος" ακόμα και όταν κατά κοινή ομολογία τα άτομα-μέλη ομάδας ισχυρίζονται ότι είναι ίσα μεταξύ τους. Αυτό θεωρητικά μπορεί να ισχύει ("και έσονται εις σάρκαν μια","όλοι μαζί για να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό" κλπ ) αλλά πρακτικά ένα υποσύνολο του πλήθους είναι αυτό που κρατάει το ρυθμό και δίνει κατευθύνσεις. Άρα το υπόλοιπο "κομμάτι" είτε συνειδητά υπακούει θεωρώντας ότι τα πάντα είναι σωστά και καλώς του τα λένε να τα κάνει είτε ασυνείδητα γιατί μάλλον δεν έχει τη δύναμη τη βούληση και την ικανότητα να θελήσει να καταλάβει που τον πηγαίνουν. Και αν ωφελείται έχει καλώς, αλλιώς...
Πώς μπορεί κάποιος να αποφύγει μια μορφή δέσμευσης που τον καταδυναστεύει; Πώς μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι έχει δεσμευτεί απέναντι σε κάτι που τον οδηγεί σε αδιέξοδο; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσες και τόσες περιπτώσεις ατόμων που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το ζυγό των συναισθημάτων, οδηγιών, κατευθύνσεων, αποφάσεων που αν μη τι άλλο του κλείνουν το δρόμο προς την αυτοεξέλιξη; Διότι τα άτομα που ξέρουν να συμπεριφέρονται κάτο απο το ζυγό μιας οποιαδήποτε δέσμευσης στην ουσία δεν είναι δεσμευμένα απλά τη χρησιμοποιούν ως εργαλείο για την πρόοδό τους και την ευημερία τους. Μιλάμε για κείνους που δε σηκώνουν το κεφάλι, δε μάχονται για τίποτα, είτε γιατί θεωρούν πως είναι ένα τίποτα είτε γιατί τους έχουν πείσει ότι είναι ένα τίποτα προσβάλοντάς τους ανά κάθε στιγμή με κάθε τρόπο κάθε τους λέξη και πράξη ως τις πιο χαμερπείς, δημιουργώντας τους ένα ποτάμι τύψεων που τους παρασέρνει στην άβυσσο της αφάνειας.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται άσχετα με το πνέυμα των καλοκαιρινών διακοπών που μας διακατέχει, άσχετα με το διαπροσωπικό πανηγύρι που μπορεί να υπάρχει σε κάθε facebook κοινωνία, κακεντρεχή για κάποιον/α που μόλις αποφασίζει να παντρευτεί και να συμβιβαστεί με τις ιδιότητες του/της συντρόφου του αλλά σκεφτείτε, μόνο σκεφτείτε: Πόσες φορές φτάσατε το σημείο να πείτε κάτι πολύ άσχημο όταν σας βρίζουν για την απόδοσή σας στη δουλειά τη στιγμή που έχετε χύσει μερόνυχτα για να βγεί έστω κι αυτό το αποτέλεσμα; Πόσες φορές υποχρεώνεστε να πάρετε την άδειά σας μαζί με όλους τους άλλους που είναι γύρω σας για να μην "έχετε" το χειμώνα; Πόσες φορές ανγκάζεστε να πείτε ένα ακόμα ναι στις επιθυμίες και τις ορέξεις του/της συντρόφου σας μόνο και μόνο για να μη σας ανεβεί το αίμα στο κεφάλι; τέλος (και φυσικά δεν υπάρχει τέλος) πόσες φορές αναγκαστήκατε να κάνετε πράγματα παράτυπα ώστε να μπορεσετε να έχετε ένα αποτέλεσμα σε μια συναλλαγή ή επιθυμία που οι άλλοι εκμεταλεύονται το φιλότιμό σας και τις τύψεις ενοχής που θα μπορούσατε να έχετε αν δεν το κάνατε .... αλλιώς;
Χάρην αυτής της πραγματείας σκεφτείτε σε πόσες τέτοιες δεσμευτικές καταστάσεις εισέρχεστε κάθε μέρα. Και αμέσως μετά βρείτε το συντομότερο τρόπο να τις ξεφορτωθείτε. Η ζωή είναι πολύ μικρή τελικά. Καλή σας μέρα/ νύχτα.
Αν θέλετε να βάλετε το σχόλιά σας στο facebook ακολουθείστε το παρακάτω link