ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ - ΛΥΤΡΩΣΗ

Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία απαρτίζεται από τα χαρακτηριστικά του άγχους, της δέσμευσης και της ακύρωσης βασικών επιθυμητών λειτουργιών και ανέσεων υπό το βάρος των συνθηκών διαβίωσης, της οικονομικής κρίσης, των νόμων που τη διέπουν, τα σκάνδαλα που την απομιζούν, τις καθημερινές ρουτινιάρικες ασχολίες, οικογενειακές, προσωπικές, επαγγελματικές, γενικά ό,τι μας αγγίζει και αγγίζουμε είτε με πνευματικό ή με συμβατικό τρόπο.
Μηχανάκια καλολαδωμένα κυνηγάμε κάθε μέρα να βγάλουμε τα προς το ζειν χωρίς σταματημό υπό το φόβο της λάθους κρίσης από τους γύρω μας και με στόχο την επίτευξη καλύτερου οικονομικού επιπέδου διαβίωσης για να περνάμε καλά εμείς και τα παιδιά μας. Αναφερόμαστε πάντα στη δικιά μας κοινωνία που θεωρείται σύγχρονη και έτοιμη να αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις - λέμε τώρα.
Ψάχνοντας στα κατάβαθα του μυαλού και της ψυχής μας θα πρέπει να υπάρχει και ένας "μηχανισμός" - πως αλλιώς να το πω - ο οποίος να ενεργοποιείται όταν φτάνουμε να έχουμε "τελειώσει" από κάποιες υποχρεώσεις που μας ταλάνιζαν ή να μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε ότι ... "ναι ρε αδερφέ προχωράμε... το κάναμε κι αυτό". Αυτός ο μηχανισμός επίσης θα λειτουργήσει κατά την προσωπική μου γνώμη όταν θα καταλαγιάσει το άγχος μας για την επίτευξη του στόχου, όταν θα έχουμε εκπληρώσει τις υπηρεσίες μας ( είτε είναι συναισθήματα, είτε είναι πράξεις - καμιά φορά η κυνικότητα βοηθάει να μοντελοποιηθούν κάποια πράγματα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να χάσουν την πραγματική τους αξία ) προς αυτά που έχουμε δεσμευτεί είτε όταν έχουμε ανακαλύψει ότι έχουμε πάρει τη σωστή απόφαση ( εκ του αποτελέσματος ) ή καταφέραμε να ακυρώσουμε μια δύσκολη συγκυρία.
Αυτός είναι ο μηχανισμός της ΛΥΤΡΩΣΗΣ . Είναι αυτός που την ώρα που συντελείται το θαύμα της εκπλήρωσης των στόχων γεμίζει το σώμα και την ψυχή με ανάμεικτα συναισθήματα ανακούφισης, αυτοθαυμασμού, αγάπης, ικανοποίησης και ό,τι άλλο σχετικό, συναισθήματα που ρέουν ως δυνατό αναβολικό στο σώμα και στα νεύρα μας και καταπραύνουν την όποια ένταση, τον όποιο πόνο της στιγμής πάντα αλλά δεν πάυει να είναι ένας οργασμός που σου αφήνει μια εικόνα χαμογέλου στο πρόσωπο μια αντανάκλαση ευτυχίας ακόμα και όταν το γεγονός που συντέλεσε ώστε να φτάσει κανείς στη Λύτρωση θα μπορούσε να είναι τραγικό όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου που είχε όμως βασανιστεί πολύ, ή ο χωρισμός μετά από μια μακροχρόνια σχέση που είχε όμως χτυπηθεί στη ραχοκοκαλιά από το μικρόβιο της αλλοτρίωσης.
Η άκρη στο τούνελ του προορισμού με το όνομα Λύτρωση ποτέ δε φαίνεται. Μάλιστα πολλές φορές εμφανίζονται πολλά και ποικίλα φώτα γύρω γύρω που σε προ(σ)καλούν να τα ακολουθήσεις για να μπορέσεις να βρείς την "υγειά" σου, να γλυτώσεις από το βραχνά να ηρεμίσεις βρε αδερφέ. Έτσι σπάνια καταλαβαίνεις ποιο είναι το πραγματικό γεγονός που σε οδηγεί στην πραγματική Λύτρωση. Επιμελώς βέβαια δεν αναφέρομαι στο θρησκευτικό κομμάτι καθώς εκεί υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να πεί και λίγα να συνειδητοποιήσει άρα οι παγίδες μιας τέτοιας συζήτησης είναι πολλές. Ειδικά για έναν σαν και μένα που θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κομμάτι δεν περιγράφεται με λόγια αλλά με την ψυχή.
Ειλικρινά δε ψάχνω να δώσω μια δικαιολογία στο γιατί πρέπει να γράψω κάτι για την έννοια αυτή. Ίσως να βρίσκω και γω προσωρινή λύτρωση στην καθημερινή ρουτίνα γράφοντάς τα ανεξάρτητα αν τα διαβάζει κάποιος ή όχι. Η λέξη - έννοια είναι βαριά ίσως πολύ βαριά για να σταθεί στα πλαίσια ενός μικρού κειμένου. Παρ όλα αυτά είναι κοινό μυστικό ότι όλοι την ψάχνουμε και ......... μακάρι να τη βρούμε......
Καλή σας μέρα.