Η λίμνη Πλαστήρα αποδείχτηκε ουτοπία. Τα χιόνια που προβλέπονταν από πολύ καιρό πέσανε και φυσικά δεν μπορούσαμε να πάμε εκεί για προφανείς λόγους… έτσι… τελευταία στιγμή ψάχναμε για ένα ωραίο μέρος να περάσουμε τις 4 μέρες που μας δίνονταν η ευκαιρία. Στο τραπέζι των συζητήσεων έπεσαν πολλές ιδέες όλες προσανατολισμένες να αποφύγουμε το χιονιά που ερχότανε λες και το χε ραντεβού να μας συναντήσει τις μέρες που είχαμε άδεια… Και αποφασίστηκε. Βρέθηκε το μέρος δύο μέρες πριν στο πόδι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ή αλλιώς μεταξύ απόφασης του να πάμε και να μην πάμε ( ήταν και ένα σοβαρό meeting στη μέση ).
Η διαμονή
Ο προορισμός... καλοκαιρινός πράγμα που από την αρχή μας προϊδέαζε ότι δε θα ‘ταν όλα ρόδινα. Τι στο καλό όμως, θα μπορούσαμε να δούμε πιο άνετοι κάποιες τοποθεσίες που αν μη τι άλλο είναι «must» για το ελληνικό καλοκαίρι. Σημειώστε: Κορώνη, Υάμεια, Φοινικούντα, Μεθώνη και Πύλος, τα πιο πολλά ονόματα γνωστά στους πιο πολλούς και ‘μεις διαλέξαμε για βάση το πιο ... άγνωστο: την Υάμεια. Ένα χωριό 7 χιλιόμετρα μακριά από το Χαροκοπιό ( χωριό κοντά στην πασίγνωστη Κορώνη, από την οποία ποτέ δεν είχα μπάρμπα ).Έψαξα να βρω τι σημαίνει το όνομα αλλά ακόμα δεν το έχω βρει αν και μάλλον κατάλαβα ότι ούτε οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν ακόμα από που βγαίνει παρά το ότι υπήρχε αρχαίος οικισμός εκεί στο χώρο που είναι το σημερινό χωριό. Το όνομα «Αλυσάχνη» ήταν το όνομα της οικίας του μικρού οικισμού στον οποίο ζήσαμε 3 υπέροχα όμορφα βράδια. Ο ιδιωτικός οικισμός λέγεται Χαμαλώνι και η φιλοξενία και οι υπηρεσίες που μας προσφέρθηκαν μόνο «χάμω» δεν ήταν.
Η γνωριμία με τον τόπο ήταν λίγο περιπετειώδης καθώς μετά την Καλαμάτα μας έπιασε βροχή και απογοήτευση σκεπτόμενοι ότι η κακοκαιρία άρχιζε με μας μέσα και δε θα σταμάταγε για καμιά από αυτές τις μέρες. Ο δρόμος καλός μέχρι το χωριό, καλός και μέχρι το κτήμα στο οποίο ήταν ο οικισμός απλά από το Χαροκοπιό μέχρι τα Υάμεια δεν υπήρχε κάτι άλλο στη μέση πέρα από τη φύση που να πρόδιδε ότι υπήρχε ανθρώπινη παρουσία εκεί – τόσο που νομίζαμε πως είχαμε κάνει λάθος το δρόμο.
Ο κύριος Λευτέρης μας περίμενε και μας υποδέχτηκε εγκάρδια οδηγώντας μας την Αλυσάχνη. Ο χώρος ήταν όπως στις φωτογραφίες και καλύτερος. Ένα σπίτι με ένα μεγάλο σαλόνι – κουζίνα με ένα επίσης μεγάλο ( αναμμένο από τον Κύριο Λευτέρη ) Τζάκι στη μέση και άλλα δυο δωμάτια ευρύχωρα και φωτεινά όλα καινούρια κατασκευασμένα, με ο,τι δήποτε θα μπορούσε να χρειαστεί μια οικογένεια για να καταλύσει για ένα μεγάλο διάστημα. Καθαρά, περιποιημένα, οργανωμένα για χειμώνα καλοκαίρι με κεραμίδια στη σκεπή, ψιλοτάβανα δίνοντάς σου μία αίσθηση ελευθερίας. Για τη θέα , ασύγκριτη. Από το ένα παράθυρο έβλεπες τον κόλπο της Φοινικούντας από το άλλο ένα μεγάλο κτήμα με ελιές να κατεβαίνει ένα μικρό λόφο, από πίσω χωράφια και φύση περιποιημένα από τους ανθρώπους που πρώτα ενδιαφέρονταν να φτιάξουν κάτι που θα άρεσε σ’ αυτούς πετυχαίνοντας την ποιότητα και δεύτερον να μπορούσαν να την προσφέρουν με τον καλύτερο τρόπο στους «πελάτες» και αργότερα φίλους τους.
Οι εκπλήξεις δεν τελείωσαν εδώ. Είχαμε τα ξύλα μας για το τζάκι κομμένα και περιποιημένα, είχαμε τα φρούτα από τα δέντρα της περιοχής, αυγουλάκια για τη μικρή, κουνελάκια για να γνωρίσει τη φύση και ένα εργαστήρι – μουσείο – καφενείο – χώρος ψυχικής αναψυχής στο οποίο μπορούσε να δει κανείς αυτά τα μικροπράματα που σε φέρνουν σε επαφή με το παρελθόν, αυτές τις λεπτομέρειες που σε κάνουν να αναγνωρίζεις στον άλλο το πόσο τακτικός, εργατικός και καθαρός είναι και να θες να το περάσεις και σε άλλο κόσμο. Επίσης είχαμε σωστές οδηγίες για το που θα φαμε και που να κάνουμε τις εκδρομές μας. Όλα αυτά χωρίς κανένα ίχνος ιδιοτέλειας αλλά στο πνεύμα της καλής παρέας. Οι φωτογραφίες που θα ανεβάσω όταν θα φτάσουμε Αθήνα θα δώσουν την τελευταία πινελιά για την περιγραφή του χώρου. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχάσω το καλό κρασί και τη φίνα τσικουδιά ( που αν και δεν πίνω την τίμησα όσο μπορούσα ) που μας προσφέρθηκαν και μας συντρόφεψαν τα βράδια μας κοντά στο τζάκι. Η κυρία Ευγενία συμπλήρωσε την άριστη εικόνα της φιλοξενίας. Μην ξεχάσετε λοιπόν να επισκεφτείτε αυτό το μέρος και βάλτε το στο μυαλό σας σαν επιλογή διαμονής: ( http://www.chamaloni.gr/gr/Default.asp )
Οι εκδρομές
Παρόλο που έβρεχε την πρώτη μέρα της επίσκεψής μας δεν παραλείψαμε να πεταχτούμε στην Κορώνη για προμήθειες. Το κάστρο της πόλης και η γραφική της εικόνα μας έδωσαν πολλές υποσχέσεις για την επόμενη μέρα – αρκεί να μην έβρεχε. Και δεν το έκανε. Ανεβήκαμε την επόμενη μέρα στο Κάστρο ( ενώ είχαμε καρότσι δεν πήγαμε από τον αυτοκινητόδρομο αλλά από τις σκάλες – μην το δοκιμάσετε ) και φωτογραφήσαμε τους προμαχώνες και τα τύχη του, διατηρημένα πολύ καλά. Η θέα από τις πολεμίστρες φανταστική. Από τη μία θάλασσα και από την άλλη ξηρά να παίζουν με τα σύννεφα και τον ήλιο και να δημιουργούν εκπληκτικές αποχρώσεις γύρω τριγύρω. Μέσα στο κάστρο υπήρχαν ακόμα και σύγχρονες κατοικίες ( όχι με την έννοια της αρχιτεκτονικής – απλά ζούσαν και κει άνθρωποι όπως τα παλιά χρόνια ).
Επειδή είχαμε αργήσει να ξυπνήσουμε πήγαμε κατευθείαν για φαί στον «Καγκελάριο» στο τέρμα της παραλίας. Εκεί φάγαμε θαλασσινούς μεζέδες καλοφτιαγμένους και σε μεγάλες μερίδες. Οι τιμές λογικές και η περιποίηση άριστη ( Γαρίδες σαγανάκι + Χταπόδι στα κάρβουνα + μακαρονάδα με θαλασσινα: όλα υπέροχα και χωρίς επιπτώσεις σε κανένα στομάχι ). Περισσότερες πληροφορίες (http://www.korone.gr/tguide.html ).
Καλές εντυπώσεις έχουμε από το ηλικιωμένο ζευγάρι που μας υποδέχτηκε στο Ζαχαροπολαστείο-Αρτοποιείο απέναντι από την κεντρική εκκλησία στο κέντρο της Κορώνης. Ο παππούς με διακριτική ευγένεια μας εξυπηρέτησε σε κάθε μας επιθυμία προσπαθώντας να διατηρεί τα προϊόντα του στην καλύτερη κατάσταση και να τηρεί τις συνθήκες υγιεινής με ένα τρόπο που θα έδινε πολλά μαθήματα σε σύγχρονες επιχειρήσεις.
Η επίσκεψη στη Φοινικούντα μας ξένισε λίγο καθώς διαπιστώσαμε ότι η πολυσύχναστη παραλιακή πόλη του καλοκαιριού μένει μόνη της με τους 600 κατοίκους της το χειμώνα να φυλάνε τις κατοικίες και τα μαγαζιά μέχρι να έρθει η επόμενη άνοιξη-καλοκαίρι. Αυτοί όμως οι λίγοι άνθρωποι έδειξαν την τρυφερότητα και την ευγένεια που χρειάζεται στους χειμωνιάτικους ταξιδιώτες που σε συνδυασμό με τη γεύση των σπιτικών γλυκών του Ζαχαροπλαστείου «ΓΑΡΔΕΝΙΑ» έφτιαξαν το ανθρώπινο προφίλ για μας που τους επισκέφτηκαν. Σπεσιαλιτέ η Σοκολατίνα και το Γαλακτομπούρεκο . Περισσότερες Πληροφορίες: http://www.messinia.net.gr/zaharoplastia/index.htm
Η παραλία, αν και εγκατελειμένη για το χειμώνα ήταν καλή για να πάρει κανείς φωτογραφίες από το υπέροχο τοπίο που μας έδινε η φύση.
Γενικά η πρώτη μέρα εκδρομών μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις από τα μέρη που επισκεφτήκαμε. Στην Κορώνη υπάρχει ένα SUPER MARKET ονόματι «ΣΙΨΑΣ» το οποίο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις μεγάλες φίρμες. Αντίστοιχης δυναμικότητας για το μικρότερο χώρο του Χαροκοπιού είναι το super market «ΒΕΡΓΗΣ». Σίγουρα το καλοκαίρι πολλαπλασιάζονται τα μαγαζιά όλων των ειδών αλλά το χειμώνα μπορεί ο καθένας που θα επισκεφτεί τον τόπο να μείνει ικανοποιημένος από τις παροχές.
Η δεύτερη μέρα των εκδρομών μας επιφύλασσε βροχή, βροχή, βροχή. Δεν πτοηθήκαμε. Επισκεφτήκαμε το Κάστρο της Ιστορικής Πύλου στο οποίο τονίζονταν ο πολεμικός – αμυντικός του χαρακτήρας και ατενίσαμε το βράχο στη θάλασσα με τη Σπηλιά του Νέστορα. Με τη βοήθεια της ομπρέλας βγάλαμε όσες πιο πολλές φωτογραφίες μπορούσαμε μπαίνοντας για λίγο στις παλιές βυζαντινές εποχές. Καλό καφέ + Σοκολάτα ήπιαμε στο LE CAFÉ στην πλατεία απέναντι από τον πλάτανο του Τσικλητήρα, μια μικρή και καθαρή καφετέρια και ωραίους μεζέδες στο Μεζεδοπωλείο «ΕΝ ΠΛΩ» στην παραλία. Φωτογραφίες δεν μπορούσαμε να βγάλουμε πολλές λόγω της βροχής.
Αποφασίσαμε να πάμε και στη Μεθώνη. Εν μεσω βροχής δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα αλλά κάτι ελπίζαμε να δούμε. Στρίβουμε λοιπόν από το δρόμο της Πύλου για τη Μεθώνη μπαίνουμε σε ένα κύριο δρόμο και ατενίζοντας το κάστρο από την αρχή του δρόμου θεωρήσαμε ότι θα ήταν ο πρώτος μας προορισμός – έστω θα τον επισκεφτόμουνα εγώ. Ο δρόμος μας οδηγούσε σε ένα πλακόστρωτο τμήμα λίγα μέτρα πριν από το Κάστρο μόνο που ........... διακοπτόταν ΑΠΟΤΟΜΑ από την ......... ΤΑΦΡΟ ΤΟΥ. Οι χειμωνιάτικοι επισκέπτες, εκστασιασμένοι από την (όντως) ομορφιά του Κάστρου και χωρίς την ύπαρξη κάποιας προειδοποιητικής πινακίδας ή ακόμα καλύτερα προστατευτικής μπάρας ( για λόγους ιστορικούς ίσως δε θα έπρεπε να μπει εκεί ) πήγαιναν κατευθείαν στον γκρεμό της τάφρου. Φρενάραμε την τελευταία στιγμή! Τρεις ενήλικες και μια μικρή θα φιγουράρανε στις εφημερίδες της επόμενης μέρας ως θύματα της αδιαφορίας των αρχών για τη ζωή των τουριστών που λόγω άγνοιας ( δεν είναι ντροπή να έχεις άγνοια για τη ρυμοτομία μιας πόλης ) θα ήταν σήμερα μακαρίτες πέφτοντας όπως οι αρχαίοι μας εχθροί στην τάφρο που προορίζονταν για τους Τούρκους και τους Ενετούς. Μιλώντας το βράδυ με έναν κάτοικο της Φοινικούντας μου εκμυστηρεύτηκε ότι πολλοί έχουν διαμαρτυρηθεί γι αυτό κατά καιρούς....... Εκείνο που περιμένουν μάλλον είναι να πέσει κάποιος μέσα...ή ίσως το καλοκαίρι να έχει καλύτερη φύλαξη. Δεν ξέρω. Το Κάστρο είχε κλείσει την ώρα που πήγαμε και έβγαλα μόνο εξωτερικές φωτογραφίες. Φύγαμε όλοι απορημένοι και ανακουφισμένοι που δεν έγινε κάτι χειρότερο.
Το πρόγραμμα της επόμενης μέρας έχει την επιστροφή στον Κλεινόν άστυ... Κυριακή – επιστροφή – κακοκαιρία – μπλόκα ( ; ). Πιθανό πέρασμα από την Τρίπολη. Αν προκύψει κάτι καλό θα το γράψουμε. Περάσαμε πάντως......... ΥΠΕΡΟΧΑ ακόμα και με τις μικρές αναποδιές.....
Η διαμονή
Ο προορισμός... καλοκαιρινός πράγμα που από την αρχή μας προϊδέαζε ότι δε θα ‘ταν όλα ρόδινα. Τι στο καλό όμως, θα μπορούσαμε να δούμε πιο άνετοι κάποιες τοποθεσίες που αν μη τι άλλο είναι «must» για το ελληνικό καλοκαίρι. Σημειώστε: Κορώνη, Υάμεια, Φοινικούντα, Μεθώνη και Πύλος, τα πιο πολλά ονόματα γνωστά στους πιο πολλούς και ‘μεις διαλέξαμε για βάση το πιο ... άγνωστο: την Υάμεια. Ένα χωριό 7 χιλιόμετρα μακριά από το Χαροκοπιό ( χωριό κοντά στην πασίγνωστη Κορώνη, από την οποία ποτέ δεν είχα μπάρμπα ).Έψαξα να βρω τι σημαίνει το όνομα αλλά ακόμα δεν το έχω βρει αν και μάλλον κατάλαβα ότι ούτε οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν ακόμα από που βγαίνει παρά το ότι υπήρχε αρχαίος οικισμός εκεί στο χώρο που είναι το σημερινό χωριό. Το όνομα «Αλυσάχνη» ήταν το όνομα της οικίας του μικρού οικισμού στον οποίο ζήσαμε 3 υπέροχα όμορφα βράδια. Ο ιδιωτικός οικισμός λέγεται Χαμαλώνι και η φιλοξενία και οι υπηρεσίες που μας προσφέρθηκαν μόνο «χάμω» δεν ήταν.
Η γνωριμία με τον τόπο ήταν λίγο περιπετειώδης καθώς μετά την Καλαμάτα μας έπιασε βροχή και απογοήτευση σκεπτόμενοι ότι η κακοκαιρία άρχιζε με μας μέσα και δε θα σταμάταγε για καμιά από αυτές τις μέρες. Ο δρόμος καλός μέχρι το χωριό, καλός και μέχρι το κτήμα στο οποίο ήταν ο οικισμός απλά από το Χαροκοπιό μέχρι τα Υάμεια δεν υπήρχε κάτι άλλο στη μέση πέρα από τη φύση που να πρόδιδε ότι υπήρχε ανθρώπινη παρουσία εκεί – τόσο που νομίζαμε πως είχαμε κάνει λάθος το δρόμο.
Ο κύριος Λευτέρης μας περίμενε και μας υποδέχτηκε εγκάρδια οδηγώντας μας την Αλυσάχνη. Ο χώρος ήταν όπως στις φωτογραφίες και καλύτερος. Ένα σπίτι με ένα μεγάλο σαλόνι – κουζίνα με ένα επίσης μεγάλο ( αναμμένο από τον Κύριο Λευτέρη ) Τζάκι στη μέση και άλλα δυο δωμάτια ευρύχωρα και φωτεινά όλα καινούρια κατασκευασμένα, με ο,τι δήποτε θα μπορούσε να χρειαστεί μια οικογένεια για να καταλύσει για ένα μεγάλο διάστημα. Καθαρά, περιποιημένα, οργανωμένα για χειμώνα καλοκαίρι με κεραμίδια στη σκεπή, ψιλοτάβανα δίνοντάς σου μία αίσθηση ελευθερίας. Για τη θέα , ασύγκριτη. Από το ένα παράθυρο έβλεπες τον κόλπο της Φοινικούντας από το άλλο ένα μεγάλο κτήμα με ελιές να κατεβαίνει ένα μικρό λόφο, από πίσω χωράφια και φύση περιποιημένα από τους ανθρώπους που πρώτα ενδιαφέρονταν να φτιάξουν κάτι που θα άρεσε σ’ αυτούς πετυχαίνοντας την ποιότητα και δεύτερον να μπορούσαν να την προσφέρουν με τον καλύτερο τρόπο στους «πελάτες» και αργότερα φίλους τους.
Οι εκπλήξεις δεν τελείωσαν εδώ. Είχαμε τα ξύλα μας για το τζάκι κομμένα και περιποιημένα, είχαμε τα φρούτα από τα δέντρα της περιοχής, αυγουλάκια για τη μικρή, κουνελάκια για να γνωρίσει τη φύση και ένα εργαστήρι – μουσείο – καφενείο – χώρος ψυχικής αναψυχής στο οποίο μπορούσε να δει κανείς αυτά τα μικροπράματα που σε φέρνουν σε επαφή με το παρελθόν, αυτές τις λεπτομέρειες που σε κάνουν να αναγνωρίζεις στον άλλο το πόσο τακτικός, εργατικός και καθαρός είναι και να θες να το περάσεις και σε άλλο κόσμο. Επίσης είχαμε σωστές οδηγίες για το που θα φαμε και που να κάνουμε τις εκδρομές μας. Όλα αυτά χωρίς κανένα ίχνος ιδιοτέλειας αλλά στο πνεύμα της καλής παρέας. Οι φωτογραφίες που θα ανεβάσω όταν θα φτάσουμε Αθήνα θα δώσουν την τελευταία πινελιά για την περιγραφή του χώρου. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχάσω το καλό κρασί και τη φίνα τσικουδιά ( που αν και δεν πίνω την τίμησα όσο μπορούσα ) που μας προσφέρθηκαν και μας συντρόφεψαν τα βράδια μας κοντά στο τζάκι. Η κυρία Ευγενία συμπλήρωσε την άριστη εικόνα της φιλοξενίας. Μην ξεχάσετε λοιπόν να επισκεφτείτε αυτό το μέρος και βάλτε το στο μυαλό σας σαν επιλογή διαμονής: ( http://www.chamaloni.gr/gr/Default.asp )
Οι εκδρομές
Παρόλο που έβρεχε την πρώτη μέρα της επίσκεψής μας δεν παραλείψαμε να πεταχτούμε στην Κορώνη για προμήθειες. Το κάστρο της πόλης και η γραφική της εικόνα μας έδωσαν πολλές υποσχέσεις για την επόμενη μέρα – αρκεί να μην έβρεχε. Και δεν το έκανε. Ανεβήκαμε την επόμενη μέρα στο Κάστρο ( ενώ είχαμε καρότσι δεν πήγαμε από τον αυτοκινητόδρομο αλλά από τις σκάλες – μην το δοκιμάσετε ) και φωτογραφήσαμε τους προμαχώνες και τα τύχη του, διατηρημένα πολύ καλά. Η θέα από τις πολεμίστρες φανταστική. Από τη μία θάλασσα και από την άλλη ξηρά να παίζουν με τα σύννεφα και τον ήλιο και να δημιουργούν εκπληκτικές αποχρώσεις γύρω τριγύρω. Μέσα στο κάστρο υπήρχαν ακόμα και σύγχρονες κατοικίες ( όχι με την έννοια της αρχιτεκτονικής – απλά ζούσαν και κει άνθρωποι όπως τα παλιά χρόνια ).
Επειδή είχαμε αργήσει να ξυπνήσουμε πήγαμε κατευθείαν για φαί στον «Καγκελάριο» στο τέρμα της παραλίας. Εκεί φάγαμε θαλασσινούς μεζέδες καλοφτιαγμένους και σε μεγάλες μερίδες. Οι τιμές λογικές και η περιποίηση άριστη ( Γαρίδες σαγανάκι + Χταπόδι στα κάρβουνα + μακαρονάδα με θαλασσινα: όλα υπέροχα και χωρίς επιπτώσεις σε κανένα στομάχι ). Περισσότερες πληροφορίες (http://www.korone.gr/tguide.html ).
Καλές εντυπώσεις έχουμε από το ηλικιωμένο ζευγάρι που μας υποδέχτηκε στο Ζαχαροπολαστείο-Αρτοποιείο απέναντι από την κεντρική εκκλησία στο κέντρο της Κορώνης. Ο παππούς με διακριτική ευγένεια μας εξυπηρέτησε σε κάθε μας επιθυμία προσπαθώντας να διατηρεί τα προϊόντα του στην καλύτερη κατάσταση και να τηρεί τις συνθήκες υγιεινής με ένα τρόπο που θα έδινε πολλά μαθήματα σε σύγχρονες επιχειρήσεις.
Η επίσκεψη στη Φοινικούντα μας ξένισε λίγο καθώς διαπιστώσαμε ότι η πολυσύχναστη παραλιακή πόλη του καλοκαιριού μένει μόνη της με τους 600 κατοίκους της το χειμώνα να φυλάνε τις κατοικίες και τα μαγαζιά μέχρι να έρθει η επόμενη άνοιξη-καλοκαίρι. Αυτοί όμως οι λίγοι άνθρωποι έδειξαν την τρυφερότητα και την ευγένεια που χρειάζεται στους χειμωνιάτικους ταξιδιώτες που σε συνδυασμό με τη γεύση των σπιτικών γλυκών του Ζαχαροπλαστείου «ΓΑΡΔΕΝΙΑ» έφτιαξαν το ανθρώπινο προφίλ για μας που τους επισκέφτηκαν. Σπεσιαλιτέ η Σοκολατίνα και το Γαλακτομπούρεκο . Περισσότερες Πληροφορίες: http://www.messinia.net.gr/zaharoplastia/index.htm
Η παραλία, αν και εγκατελειμένη για το χειμώνα ήταν καλή για να πάρει κανείς φωτογραφίες από το υπέροχο τοπίο που μας έδινε η φύση.
Γενικά η πρώτη μέρα εκδρομών μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις από τα μέρη που επισκεφτήκαμε. Στην Κορώνη υπάρχει ένα SUPER MARKET ονόματι «ΣΙΨΑΣ» το οποίο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις μεγάλες φίρμες. Αντίστοιχης δυναμικότητας για το μικρότερο χώρο του Χαροκοπιού είναι το super market «ΒΕΡΓΗΣ». Σίγουρα το καλοκαίρι πολλαπλασιάζονται τα μαγαζιά όλων των ειδών αλλά το χειμώνα μπορεί ο καθένας που θα επισκεφτεί τον τόπο να μείνει ικανοποιημένος από τις παροχές.
Η δεύτερη μέρα των εκδρομών μας επιφύλασσε βροχή, βροχή, βροχή. Δεν πτοηθήκαμε. Επισκεφτήκαμε το Κάστρο της Ιστορικής Πύλου στο οποίο τονίζονταν ο πολεμικός – αμυντικός του χαρακτήρας και ατενίσαμε το βράχο στη θάλασσα με τη Σπηλιά του Νέστορα. Με τη βοήθεια της ομπρέλας βγάλαμε όσες πιο πολλές φωτογραφίες μπορούσαμε μπαίνοντας για λίγο στις παλιές βυζαντινές εποχές. Καλό καφέ + Σοκολάτα ήπιαμε στο LE CAFÉ στην πλατεία απέναντι από τον πλάτανο του Τσικλητήρα, μια μικρή και καθαρή καφετέρια και ωραίους μεζέδες στο Μεζεδοπωλείο «ΕΝ ΠΛΩ» στην παραλία. Φωτογραφίες δεν μπορούσαμε να βγάλουμε πολλές λόγω της βροχής.
Αποφασίσαμε να πάμε και στη Μεθώνη. Εν μεσω βροχής δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα αλλά κάτι ελπίζαμε να δούμε. Στρίβουμε λοιπόν από το δρόμο της Πύλου για τη Μεθώνη μπαίνουμε σε ένα κύριο δρόμο και ατενίζοντας το κάστρο από την αρχή του δρόμου θεωρήσαμε ότι θα ήταν ο πρώτος μας προορισμός – έστω θα τον επισκεφτόμουνα εγώ. Ο δρόμος μας οδηγούσε σε ένα πλακόστρωτο τμήμα λίγα μέτρα πριν από το Κάστρο μόνο που ........... διακοπτόταν ΑΠΟΤΟΜΑ από την ......... ΤΑΦΡΟ ΤΟΥ. Οι χειμωνιάτικοι επισκέπτες, εκστασιασμένοι από την (όντως) ομορφιά του Κάστρου και χωρίς την ύπαρξη κάποιας προειδοποιητικής πινακίδας ή ακόμα καλύτερα προστατευτικής μπάρας ( για λόγους ιστορικούς ίσως δε θα έπρεπε να μπει εκεί ) πήγαιναν κατευθείαν στον γκρεμό της τάφρου. Φρενάραμε την τελευταία στιγμή! Τρεις ενήλικες και μια μικρή θα φιγουράρανε στις εφημερίδες της επόμενης μέρας ως θύματα της αδιαφορίας των αρχών για τη ζωή των τουριστών που λόγω άγνοιας ( δεν είναι ντροπή να έχεις άγνοια για τη ρυμοτομία μιας πόλης ) θα ήταν σήμερα μακαρίτες πέφτοντας όπως οι αρχαίοι μας εχθροί στην τάφρο που προορίζονταν για τους Τούρκους και τους Ενετούς. Μιλώντας το βράδυ με έναν κάτοικο της Φοινικούντας μου εκμυστηρεύτηκε ότι πολλοί έχουν διαμαρτυρηθεί γι αυτό κατά καιρούς....... Εκείνο που περιμένουν μάλλον είναι να πέσει κάποιος μέσα...ή ίσως το καλοκαίρι να έχει καλύτερη φύλαξη. Δεν ξέρω. Το Κάστρο είχε κλείσει την ώρα που πήγαμε και έβγαλα μόνο εξωτερικές φωτογραφίες. Φύγαμε όλοι απορημένοι και ανακουφισμένοι που δεν έγινε κάτι χειρότερο.
Το πρόγραμμα της επόμενης μέρας έχει την επιστροφή στον Κλεινόν άστυ... Κυριακή – επιστροφή – κακοκαιρία – μπλόκα ( ; ). Πιθανό πέρασμα από την Τρίπολη. Αν προκύψει κάτι καλό θα το γράψουμε. Περάσαμε πάντως......... ΥΠΕΡΟΧΑ ακόμα και με τις μικρές αναποδιές.....
