20080730_ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Κέντρο Αθήνας 30/7/2008. (Επισκεφτείτε τη νέα μου σελίδα.... moduland.googlepages.com)

Είναι αξιοπρόσεκτο πόσα πράγματα τα οποία κάποτε τα είχαμε συνηθισμένα να τα βλέπουμε σαν καινούρια και κάποια πράγματα τα οποία ορκιζόμαστε πως δε θα τα κάναμε ποτέ να έχουν γίνει καθημερινή μας ρουτίνα.
Το να πηγαίνω κάθε μέρα βόλτα στην Αθήνα όταν δεν είχα δουλειά αποτελούσε μια τελετουργία. Μια συνήθεια που ήταν κανόνας. Δεν είχε σημασία αν είχα κάτι να κάνω, να ψωνίσω (με τι λεφτά άλλωστε ) , απλά να αναπνεύσω, ναι να αναπνεύσω τον αέρα της πολυκοσμίας της κίνησης, της βαβούρας από τα αυτοκίνητα και τον κόσμο που πηγαινοερχόταν σαν τρελός πάνω κάτω λες και τον είχε βάλει κάποιος στην πρίζα. Όταν γύριζα από φαντάρος στην Αθήνα και ήμουνα μέσα στο ταξί συνήθως Παρασκευή, ρωτούσα τον οδηγό απορημένος; Μα τι κάνουν τέτοια ώρα; Ακόμα δουλεύουν; Πώς και έχει τόσο πολλή κίνηση; Πότε χαλαρώνει ο κόσμος; Και όμως τους κοίταζα απέξω σαν να ήταν σε ένα μεγάλο κλουβί ζωολογικού κήπου και ‘γω ο μικρός θεατής με το γλειφιτζούρι στο χέρι να κοιτάζω σα χαμένος και εκστασιασμένος ένα τόπο παράξενο πολύβουο ζηλευτό όπου τελικά το βράδυ θα μου χάριζε μια καλής ποιότητας διασκέδαση σε όποιον τομέα κι αν ήθελα να διασκεδάσω με την παρέα μου.
Τότε η ώρα δεν είχε καμία σημασία παρά μόνο για το κλείσιμο ενός ραντεβού με το φίλο, την παρέα ή την γκόμενα. Τηλεφώνημα στο σταθερό άντε και με τη δυνατότητα αναγνώρισης κλήσεων (έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στη ζωή μου αργότερα) και τα πάντα είχαν κλειστεί. Στο ενδιάμεσο είχες το χρόνο να σκεφτείς τις επόμενες κινήσεις, το φαγητό που θα φας, τι θα φορέσεις, να δεις λίγο τηλεόραση ή να περιπλανηθείς τριγύρω από το χώρο συνάντησης χωρίς τα ενοχλητικά βουίσματα του κινητού να σου σπάνε την διάθεση νιρβάνας ή προσμονής που ενδεχομένως να είχες αποκτήσει μέχρι το σινεμά, τον καφέ, το ποτό, τη βόλτα, το ο,τιδήποτε βρε αδερφέ. Δε συζητάμε να σου να φοιτητής. Εκεί το πράγμα ήταν ακόμα πιο τέλειο. Εκεί η παρέα συγκεντρωνόταν σχεδόν αυθόρμητα, μαγικά χωρίς ιδιαίτερες προετοιμασίες. 12 η ώρα στην πλατεία Γεωργίου για όσους ήταν στην Πάτρα. Και μετά καφέ και μπύρες στα σκαλάκια της Γεροκωστοπούλου.
Όμως ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Και στην Αθήνα είμαστε τώρα, σε μια κλασική καφετέρια της Αιόλου όπου το Νεοκλασσικό στυλ του κτηρίου συνδυάζεται ομοιόμορφα με την όμορφη σύγχρονη μουσική της δεκαετίας του ... ’80 που παίζει οπότε αν το βάλεις κάτω και δεις και την Ακρόπολη στο τέρμα του δρόμου βιώνεις έναν χρονοπολιτισμικό αχταρμά και το ... απολαμβάνεις! Το απολαμβάνεις καθισμένος με το φορητό υπολογιστή σε ένα τραπεζάκι κοντά στο παράθυρο όπου μια όμορφη σερβιτόρα σου έχει σερβίρει έναν κλασικότατο Φραπέ γλυκό με γάλα όπου αντί να έχεις γύρω σου την παρέα, είτε αυτή λέγεται φίλος/η, γκόμενα, αγαπημένη, έχεις την κλασική 17 άρα οθόνη να περιμένει όλο προσμονή να τη γεμίσεις με λέξεις, λέξεις που θα βγουν από την καρδιά και το μυαλό σου, φιλοσοφίες της στιγμής που αργότερα ξεχνάς καν ότι τις φαντάστηκες λέξεις και φράσεις που υπό άλλες συνθήκες θα τις μοιραζόσουνα με ανθρώπους την ίδια στιγμή που τις λες ενώ τώρα θα το κάνεις με τη διαδικασία της «φόρτωσης» σε μια ιστοσελίδα.
Αιόλου και Ευριπίδου. Καφέ Διώροφο. Η μουσική γίνεται πιο γρήγορη. Η κίνηση από πεζούς στο δρόμο δε σταματάει ποτέ. Δε σταματάνε να τρέχουν. Ακόμα και όταν πηγαίνουν βόλτα. Κοιτάς γύρω σου και καταλαβαίνεις ότι είσαι πια μέσα στα κάγκελα του κλουβιού το οποίο κοίταζες όταν ήσουν «άνετος». Το κλουβί αυτό σε υποχρεώνει να βλέπεις το περιβάλλον που έβλεπες καθημερινώς με τη βόλτα σου και το περπάτημά σου σαν κάτι άγνωστο, σαν να είσαι ξένος μέσα στην ίδια σου την πόλη, σαν να είσαι ο τουρίστας που ήρθε να δει τις ομορφιές της άγνωστης – γνωστής πόλης. Τα τηλέφωνα που έκανες σε γνωστούς και φίλους για να συναντηθείς για καφέ απέβηκαν άκαρπα. Όλοι είχαν κάτι να κάνουν, από δουλειά μέχρι να είχαν πάει διακοπές, μέσα καλοκαιριού γαρ. Αλλά μήπως και το χειμώνα θα ήταν καλύτερα; Απλά αποκλείεται να σουν τέτοια ώρα εδώ να τα σκεφτόσουν όλα αυτά. Έτυχε, έτυχε και έκανες την «κοπάνα» σου από το γραφείο, έτυχε κι είχες δουλειά εκεί γύρω, έτυχε και σ έφερε ο δρόμος προς τα κει και τυφλά... ενώ πήγαινες στο άλλο παλιό σου στέκι, το Αιολίς... μπήκες μέσα και αποφάσισες να μοιραστείς τη σκέψη σου μ’ αυτή τη σέξυ δεκαεφτάρα οθόνη που σε κοιτάζει απέναντι με όλες τις πίκες από τις ψιλοβρωμιές που έχει μαζέψει από γραφείο σε γραφείο και που περιμένει κάποια στιγμή να φιλοτιμηθείς να την καθαρίσεις.
Το κλουβί στο οποίο θέλησες να μπεις σου παρέχει όλα τα κομφόρ. Σπίτι, Οικογένεια, Καλή ζωή, χωρίς οικονομικές στερήσεις και την άνεση να μπορείς να γεύεσαι πολλά από τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας και να αισθάνεσαι ένα με το σύγχρονο κόσμο στον οποίο ζεις. Πρέπει όμως να γίνουν και κάποιες σοβαρές θυσίες από σένα για να μπορέσεις να τα χαρείς όλα.
Πρώτον πρέπει να ξεχάσεις την έννοια «ελεύθερος χρόνος»: Είναι μια έννοια που δεν έχει πια κάποιο νόημα και ας φαίνεται πως το κείμενο αυτό προέρχεται από μια τέτοια ... ώρα. Απλώς υπάρχουν καμιά φορά κάποιες συμπτώσεις που μετατρέπονται σε εξαιρέσεις για να ισχύσει ο κανόνας.
Μετά πρέπει να ξεχάσεις την έννοια: «Παρέα». Η έννοια αυτή μπορεί να εκφυλιστεί σε ένα καλό «chat» σε ένα απλό πρόγραμμα επικοινωνίας όπως το Msn Messenger ή το Google Talk όπου με συντομία και με μικρά σηματάκια καρδούλες, ανθρωπάκια κλπ θα μάθε ο καθένας τις ειδήσεις του άλλου, θα χαμογελάσει με ένα  και θα κλάψει με ένα  ή θα κοροϊδέψει τον άλλον με ένα :P και όλα τελειώνουν εκεί. Γιατί στο κλασικό ερώτημα: Πότε θα τα πούμε; Οι απαντήσεις είναι του στυλ... Άσε πήζω, δουλεύω μέχρι αργά, έχω τα παιδιά, χτίζω, κάνω ράνω, όλα τα ρήματα ατάκτως ειρημμένα γύρω από ενα πρόσωπο, μια οικογένεια, ένα ζευγάρι, μονάδες, δυάδες τετράδες ομοειδών υποκειμένων που αδυνατούν πια να συνδιαστούν πάνω από μια φορά το δίμηνο και αν το καταφέρουν το ονομάζουν ότι .... «βγαίνουν συχνά».
Για να δούμε τι παίζεται με την έννοια «Διακοπές»: Είναι μια έννοια που έχει ... έννοια συγκεκριμένους και μόνο μήνες του χρόνου. Οι υπόλοιποι λες και εξαφανίζονται από το «χώρο» αυτό. Όταν καμιά φορά βλέπεις κάποιους να σπάνε τον κανόνα και να πηγαίνουν διακοπές μήνες όπως Νοέμβριος, Μάρτιος, Ιούνιος και Σεπτέμβριος τότε τους κοιτάς παράξενα και λες: Μα ... δε δουλεύουν αυτοί; Πώς τα καταφέρνουν; Θυμάμαι όταν πήγαμε διακοπές στην Κέρκυρα έναν Σεπτέμβριο ή το ταξίδι του μέλιτος στην Πράγμα έναν άλλο Σεπτέμβριο πόσο ωραία ήταν χωρίς να είναι μαζί μας και τα άλλα 5 εκατομμύρια της Αθήνας που φεύγουν έστω και για μικρό χρονικό διάστημα την ίδια βδομάδα και την ίδια ... ώρα! Ακόμα και οι διακοπές στην Κεφαλονιά Ιούλιο μήνα απέχουν μακρά από μια πολύβουη πόλη του Αυγούστου. Άρα αυτή η έννοια πρέπει να πάρει έναν άλλο ορισμό: Μαζικό διάλειμμα. Ομοιότητες με πολιτικά συστήματα που ... επιβιώνουν ακόμα.... είναι καθαρές συμπτώσεις.
Καλά, θα πει κάποιος. Πολλή απαισιοδοξία έπεσε ρε φίλε. Εσένα σε βλέπω έτοιμο να πέσεις από τον ... Τέταρτο!! Και δεν τη γλιτώνουν όλοι. Δε γνωρίζουμε αν υπάρχει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία για τον καθένα. Δεν είναι έτσι. Απλά περιγράφω τις καταστάσεις όπως είναι. Γιατί καλό είναι να ξέρεις τουλάχιστον που βρίσκεσαι. Αν γνωρίζεις τον τόπο, το χρόνο, το περιβάλλον με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του τότε μπορείς να τον εκμεταλλευτείς ακόμα και για δικό σου συμφέρον. Και να κερδίσεις. Να πάρεις τα «σκουπίδια» και να τα μετατρέψεις σε ωφέλημα αγαθά υπέρ σου. Η Δουλειά να γίνει το εργαλείο σου για να μπορείς να εξασφαλίζεις την τροφή σου και την τροφή των ανθρώπων που φροντίζεις, η σέξυ δεκαεφτάρα να λειτουργήσει ως μέσο εκτόνωσης με το να γράφεις τα συναισθήματά σου και να μπορείς να τα προωθείς ώστε κάποιος να σου απαντήσει και να γίνει ένας ωραίος διάλογος. Με τα λεφτά μπορείς να χτίσεις το δικό σου περιβάλλον όπου θα το προσαρμόσεις στις δικές σου ανάγκες και όνειρα. Μέσα σ’ αυτό θα βάλεις τη μικρούλα που χοροπηδάει στην κοιλιά της αγαπημένης σου συντρόφου και θα βιώσεις την εμπειρία του αποτελέσματος της αναπαραγωγής και δημιουργίας ενός νέου ατόμου που θα το βοηθήσεις να παλέψει για τη δικιά του ζωή και να σου δώσει χαρά με το γλυκό του χαμογελάκι. Θα νιώθεις σαν ένα μικρός Θεός που θα μπορεί να προσφέρει στην αέναη λειτουργία αυτού του κόσμου που ζούμε πέρα από τα κλειστά περιθώρια του οποιουδήποτε κλουβιού.
Κάθε επικοινωνία μέ κάθε άνθρωπο κάθε ημέρα, ακόμα και τον πελάτη που σε ... πρήζει μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις ως όπλο και να τη στρέψεις εναντίον της ρουτίνας αρκεί να μιλήσεις ευγενικά, να κατευνάσεις τον εαυτό σου από περιττά νεύρα και να μην ενδώσεις σε μικροσυμπεριφορές που δεν οδηγούν πουθενά. Όλα τα βάρη της ημέρας μπορείς απλά να τα αφήσεις έξω από την πόρτα του σπιτιού σου. Ακόμα και η αποχαύνωση στο γνωστό καναπέ απέναντί από την τηλεόραση μπορεί να αλλάξει αν δεις ένα ωραίο ντοκυμονταίρ που να σε ξεναγήσει στη φύση παρά ένα αγχώδες δελτίο ειδήσεων. Κλείσε το κινητό μετά από μια συγκεκριμένη ώρα ή τουλάχιστον μην το σηκώνεις για κανένα επαγγελματικό λόγο και μάθε σε όλους να το σέβονται αυτό. Δώσε προτεραιότητες στη ζωή σου με πρώτη ΠΑΝΤΑ ότι έχει προσωπικό ενδιαφέρον και ανάγκη. Να προσπαθείς να βρίσκεις όσο το δυνατό χρόνο και χώρο για να περπατάς, να σκέφτεσαι, να ονειρεύεσαι, να γράφεις, να παίζεις μουσική να ασχολείσαι με κάποιο σπορ έστω και μια φορά την εβδομάδα. Τέλος, να μπορείς να αισθάνεσαι ότι προσφέρεις στο σύντροφό σου και να καταλαβαίνεις προπαντός ότι το βιώνει αυτός/ή. Γιατί άλλο να προσφέρεις αυτό που νομίζεις πως είναι καλό για τον άλλον και άλλο αυτό που θα ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ο άλλος ότι το κάνεις γι αυτόν/την.
Ο ήλιος πέφτει σιγά, σιγά. Πλησιάζει η ώρα που πρέπει να φύγω. Όμως ξέρω πως θα θελα να το ξανακάνω αυτό. Όταν ο συνεργάτης σου, ένα σύγχρονο λάπτοπ, σε βοηθάει να εκφράσεις τον εαυτό σου... τότε όλα είναι καλύτερα... Η δυική ιδιότητα του σου δίνει διεξόδους, η βόλτα σου δίνει διεξόδους, γενικά δεν πρέπει να κλείνεσαι. Το κλουβί έχει διεξόδους και απλά πρέπει να ψάξεις μέσα σου βαθιά για να τους βρεις...... Και επιστροφή στην καθημερινότητα γίνεται ωραιότερη. Το φιλί της συντρόφου σου τρυφερότερο, η αναμονή για το θαύμα της γέννησης γλυκύτερη, ακόμα και η σκληρή δουλειά θα φαντάζει ευκολότερη........
Αυτά.