20100225_ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ

Καλό σας Βράδυ Φίλοι Μου.

Βρισκόμαστε μπορστά σε ένα μεγάλο θέμα που ταλανίζει τη χώρα μας και θα ταλανίζει τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας όπως φαίνεται. Ενώ έχουν περάσει 70 χρόνια από τη Γερμανική Κατοχή και 114 από την τελευταία επίσημη επιτήρηση των κρατών προς το μικρό κράτος μας ( ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ) διαπιστώνω ότι οδευόμαστε προς ένα ζοφερό μέλλον.

Πολλοί από εμας έχουν δουλέψει ή δουλεύουν ακόμα για Γερμανικές εταιρείες οι οποίες πληρώνουν αρκετά καλά ομολογουμένως και όλοι προσευχόμαστε να μην προκύψει κάτι που να χτυπήσει την οικονομία τους για να τρώμε εμείς. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα διαπίστωσαν και οι φίλοι μας συμπολίτες στην πολιτεία της Ευρωπαική ένωση! ότι δεν επιθυμούν να συνδράμουν για τους "συμμάχους" τους τους Ελληνες, αυτό το μικρό κρατίδιο που έχει διατηρηθεί ως σφήνα χρόνια και αιώνες στην είσοδο της Ευρώπης και κρατάει τα σύνορα, ένα κρατιδιάκι που όρθωσε κάποτε το ανάστημά του εναντίον στην πολεμική μηχανή και τους καθυστέρησε σημαντικά για να μην κατακτήσουν τον κόσμο.
Η ευκαιρία όμως τους δόθηκε. ΚαΙ έγινε μόλις τις τελευταίες μέρες καθώς μπορεί η κατοχή να μην είναι στρατιωτική αλλά οικονομική, μια κατοχή που δε χρειάζονται όπλα για να μας καθοδηγούν και να μας διατάζουν άλλά απλοί σύμβουλοι - τεχνοκράτες που θα μας ελέγχουν , κατι παιδάκια σαν και μένα που είμαι στη μισθοδοσία , ή σαν εκείνα που έρχονται ως auditors στις εταιρείες που δουλεύουμε για να ελέγξουν και την παραμικρή απόδειξη από περίπτερο ( μόνο που εκεί οι εταιρείες είναι ... ιδιωτικές ).
Τον ΟΤΕ τον δώσαμε, τη συγκατάθεση τη δώσαμε, το αίμα μας το δώσαμε, τα λεφτά μας βέβαια τα χάσαμε μόνοι μας ( αν και κάτι μας χρωστάνε κι αυτοί ) ή τα χάσαμε κι αυτά σύμφωνα με τον προχθεσινό Χαρδαβέλλα??????
Πώς είναι δυνατόν να μην μπορέσαμε αυτά τα δεκα χρόνια να εκμεταλευτούμε το όραμα που μας προσφέρθηκε και να γίνουμε και μεις ένα σύγχρονο κράτος; Πώς είναι δυνατόν να περηφανευόμαστε ( ψεύτικα κάποτε ) ότι μπήκαμε με αξίες στην ΕΥΡΩΠΗ ( ΟΝΕ ) , να αποκαλυπτόμαστε μετά, να μην καταφέρνουμε να σηκωθούμε, να λέμε ψέματα στο τέλος και να υποσχόμαστε πως θα τα φτιάξουμε όλα τέλεια; Πώς θα το κάνουμε αυτό στους ανρθώπους με τα μαύρα και τα λάπτοπς; Αυτοί θα ειναι οι νέοι μας κυβερνήτες; Αυτοί που δεν μπορούμε να αξιω΄σουμε να μας παραδώσουν ένα σωστό υποβρύχιο; Αυτοί που δεν επιθυμούν να ξεχρεώσουν ένα τυπικο χρέος από τότε που μας κατάκλεψαν τις τράπεζες; αυτοί που ( βάσει νόμου τους ) μπορούσαν να μοιράζουν μίζες από δω και απο κει? ( και μεις να τις παίρνουμε;; )
Θέλουμε τώρα να γίνει καμια στραβή και να αλλάξουν όλα, πολίτευμα και καταστάσεις; Θέλουμε να γίνουν επαναστάσεις; Θέλουμε να γίνουν τρομοκρατικές ενέργειες στο όνομα της συγκατάθεσης της κυβέρνησης για ένα νέο ΤΣΟΒΟΛΑ ΔΩΣ ΤΑ ΟΛΑ αλλά στους Γερμανούς και στην ΕΕ; ΚΑΙ ΓΙΑΤΊ ΝΑ ΤΑ ΔΩΣΩ; Δεν πληρώνω ότι μου ζητάνε; Να πληρώσω αλλά θα πάει έστω εκεί που πρέπει;
Δεν κατηγορώ την κυβέρνηση. Και οι άλλοι έτσι θα έκαναν. Απλά νιώθω μια απόγνωση ότι ζω σε μια τρελή και αγχωτική ζωή και δεν μπορώ να προβλέψω το .... μέλλον μου εμένα και της οικογένειάς μου. Δεν έχω βάσεις για να στηριχθώ και να προχωρήσω. Όλα μου τα καθορίζουν τα .......... spread!

20100215_ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ .... Η ΤΑΙΝΙΑ

      Τελευταία μπαίνω όλο σε διλλήματα... Να πάω Λίμνη Πλαστήρα ή να πάω Πελοπόνησσο; Να πάω AVATAR ή να πάω σε μια νέα Ελληνική ταινία με πολλά υποσχόμενους συντελεστές;  Στο πρώτο πετυχαίνει η επιλογή... στο δεύτερο........το ψάχνω ακόμα. Κάτι οι στατιστικές του ATHINORAMA κάτι ψιλογελάκια στις ραδιοφωνικές εκπομπές, όλα συνιστούσαν μια εικόνα που δε θα πρεπε να με προϊδέαζε για πολλά... Και όμως ήθελα και γω να δω την εικόνα αυτή... Ο φημισμένος από πολλές διεθνείς επιτυχίες και τη δικιά μας Πολίτικη Κουζίνα Γιώργος Χωραφάς, ο γνωστός και καταξιωμένος Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και η Πανέμορφη Κάτια Ζυγούλη και η ιδέα της παρουσίασης κάποιων ... μαγειρικών με τον υπέροχο τρόπο που είχαν παρουσιαστεί στην <<πολίτικη κουζίνα>> σε συνδιασμό με ερωτικές στιγμές και διαλόγους που θα έπρεπε να σε συνεπάρουν με οδήγησαν να πληρώσω εύκολα το ... δεκάρικο στο Village με τη γνωστή παρέα μου...

      Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα. Όχι, δεν ήταν ατάλαντοι οι Χωραφάς και Μαρκουλάκης, δεν έχασε την απίστευτη ομορφιά της η Κάτια ( μας δώθηκε η ευκαιρία να την δούμε σε όλο της το μεγαλείο! )  και οι μαγειρικές ήταν απίθανες και ... γαργαλιστικές! Το σενάριο των δυο αντρών να διεκδικούν την ίδια γυναίκα δεν ήταν μεν πρωτότυπο αλλά είχε την πρωτοτυπία του τρόπου διεκδίκησης ( με μαγειρικές που θα έκαναν την κάθε κοπέλα ... στην περίπτωσή μας την Κάτια να ... τρελαίνεται και να νιώθει... γευστική νοσταλγία όταν βρισκόταν μακριά από τον έναν ή τον άλλο ). Ωραίος και πραγματικά και ο τρόπος που γινόταν οι περιγραφές των γευστικών και συνάμα ερωτικών εδεσμάτων τα οποία οδηγούσαν πάντα στην ερωτική συνεύρεση των χαρακτήρων ( ναι το πάω βαθιά γιατί στην επιφάνεια κάτι δεν πήγαινε καλά ). Το μπαρ που σύχναζε η μοιραία γυναίκα στο κέντρο της πόλης και η αναζήτησή της από τον Χωραφά ( ήταν όταν πρωτοπήγε με τον Μαρκουλάκη ) μας ξύπνησε θαρρώ παλιές δικές μας αναζητήσεις.... Το σπίτι του "Δαμοκλή" και του "Δημήτρη" , μικρά ανάκτορα σε ένα παλιό κτίριο απομακρυσμένοι από τα κοινά, χιλιοπαιγμένο αλλά πετυχημένο για μένα, γενικά τα στοιχεία θα μπορούσαν να δέσουν σε ένα καλό "Άρλεκιν" και κάτι παραπάνω αλλά οι ηθοποιοί ήταν τόσο μεγάλοι που μας έκαναν να περιμένουμε κάτι πολύ καλύτερο.........

    Και η αναμονή χάθηκε στους διαλόγους ( δε θα πω για ερμηνείες - δεν πρέπει ), αλλά μια ταινία για να παρουσιαστεί ως ένα εννιαίο σύνολο δεν αρκεί να βάλεις ογκόλιθους ομορφιάς και επιτυχιών αλλά να τους συνδιάσεις κιόλας και να τους δέσεις με διαλόγους που αν μη τι άλλο θα έχουν νόημα και δε θα οδηγούν το κοινό που παρακολουθούσε να γελάει(!) εκεί που άρχιζε μια ερωτική στιγμή τη ΣΤΙΓΜΗ που όλοι περιμέναμε και ειδικά στις αρχές του έργου εκεί δηλαδή που πρέπει να τραβήξεις το θεατή να "καρφωθεί" πάνω στα πρόσωπα και να ρουφήξει την ταινία. Κάτι χάθηκε εκεί...Το τέλος ήταν καλό, ίσως το πιο ερωτικό κομμάτι της ταινίας παρόλες τις ωραίες ερωτικές που είχε σε όλη τη διάρκεια, υπήρχε μια ... ψύχρα και από τα πρόσωπα που συμμετείχαν περιμέναμε περισσότερα... ειδικά όταν είχαν απέναντί τους μια τέτοια γυναίκα. Και από τη γυναίκα - πρόκληση  περιμέναμε περισσότερα, παρόλο που μας μαγνήτισε το βλέμμα της, η δίμετρή της λάμψη , όμως πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ήταν ένα κινηματογραφικό ντεμπούτο γι αυτήν και η πρώτη της επαφή με το συγκεκριμένο χώρο του θεάματος οπότε περιμένουμε τη δεύτερή της ταινία για να μιλήσουμε για ερμηνεία.

   Αυτά προς το παρόν.......... Πείτε και σεις τη γνώμη σας.....