Ένας χρόνος και 2 μήνες. Από κείνο το καλοκαίρι του 2005 μέχρι το Νοέμβριο του 2006 έγινε ένας μεγάλος αγώνας. Άνισος. Δεν υπήρχαν επιμέρους νίκες στα διάφορα σετ. Καμιά φάση δεν μας έφερε ελπίδες εκτός από κείνη της εγχείρησης όπου ο πατέρας μου χαρακτηρίστηκε "ΕΚΤΟΣ ΝΟΣΟΥ". Πλάνη. Η αρρώστεια αυτή δεν κοιτάει ιατρικά πορίσματα. Πολεμάει με ανίερο τρόπο και συνήθως νικάει. Δεν φτάσαμε ούτε στον "στατιστικό" ενάμιση χρόνο που συνήθως κρατάει η ασθένεια. Πορεία: Πνεύμονας - Επινεφρίδιο - Πνεύμονας - Εγκέφαλος. Πυρετός.Αγωνία. Ξενύχτια.Δύσκολη Αναπνοή.Τέλος. Καλό σου Ταξίδι Γιώργο.
Η Avril Lavigne σπάει τη σιωπή της για την θεωρία συνωμοσίας ότι πέθανε και
αντικαταστάθηκε από μια σωσία της
-
Η ποπ σταρ μίλησε για αυτή τη θεωριά 20 χρόνια αφότου άρχισε να κυκλοφορεί
ευρέως.
2 hours ago
2 comments:
Μετά από ένα τέτοιο γεγονός υπάρχει μια ηρεμία. Σκέφτεσαι οτι όλα πέρασαν και έτσι είναι. Σε λιγότερο απο ένα χρόνο, θα σου φαινεται μια γλυκια αναμνηση. Στα 2 χρονια θα θυμασαι τοσες λιγες στιγμες με τον πατερα σου που θα νοιωθεις ντροπή. Πιο πολυ θα θυμασαι τα τελευταια γεγονοτα (νοσοκομεια) παρα τα καλυτερα προς τα πισω. Ειναι απολυτα φυσιολογικο. Η ζωή τρέχει, τώρα εχεις την δικια σου οικογενεια. Δεν θα εχεις χρόνο για αναμνησεις θα θες να ζησεις νεα πραγματα, νεες συγκινησεις. Ηδη περασανε 10 ημερες...
Σου αφιερώνω το παρακάτω τραγουδι, από Ξυλινα Σπαθια:
"...Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα
ώσπου ν' αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι
ώσπου να πάψω να φοβάμαι...
μου είχες πει πως θά 'ρθει κάποια μέρα
που ό,τι αντικρύζω θα το ερωτεύομαι
τώρα αρχίζω και θυμάμαι..."
Όντως η ζωή σου παίζει τέτοια κόλπα καμιά φορά ή μάλλον κάθε φορά που δε σε αφήνει να κάτσεις να σκεφτείς πολλές φορές τι έχασες, πως είναι η πραγματική σου κατάσταση. τρέχεις τρέχεις τρέχει μες το άγχος στις δουλειές , τις υποχρεώσεις νιώθοντας φρικτές τύψεις που δε νοιάστηκες τάχα για τον πατέρα σου, χάνονται εικόνες, χάνονται λέξεις, δε θυμάσαι πια τη φωνή του, και ... σκας!!! Όταν πας στο σπίτι τον βλέπεις να κάθεται στην καρέκλα που διάβαζε εφημερίδα, στην πολυθρόνα που έβλεπε τηλεόραση, στο κρεβάτι που ξάπλωνε, στο μπαλκόνι που τάιζε τα περιστέρια, τα λουλούδια που πότιζε και τότε σου έρχονται όλα, μαζεμένα και δάκρυα τρέχουν από το πρόσωπό σου είτε είσαι άντρα είτε γυναίκα.... Θα προσπαθήσω να τον έχω όλο πάντα μέσα στο μυαλό μου και τα καλά και τα κακά γιατί όλα τον συνέθεταν. Σ' ευχαριστώ Πάνο!!
Post a Comment