20110615_ΔΕΛΤΙΟ ΠΡΟΟΔΟΥ

Ο συνάδελφος σήμερα ήρθε στη δουλειά πολύ χαρούμενος και συνάμα συγκινημένος. Μόλις είχε παραλάβει τις βεβαιώσεις από το σχολείο των παιδιών του που προάγονταν στις επόμενες τάξεις του Δημοτικού. Τα παιδιά με τα χαρτιά στα χέρια κουνώντας τα πιστοποιούσαν την ελευθερία τους για τους επόμενους τρεις μήνες και τη μετάβασή τους σε μια ανώτερη βαθμίδα στα σκαλοπάτια της ζωής, στην επόμενη τάξη. Μεγάλωναν αλλά ήταν ακόμα παιδιά. Όνειρο άπιαστο γεια μας. Μου δειξε και ένα βιβλίο, σχολικό όπου με απλές προτάσεις μέσα του περιέγραφε καθημερινές δραστηριότητες, μάθαινε στα παιδιά πως θα κινηθούν στη ζωή, πως θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα, γνωρίζοντάς τους παράλληλα και τον τόπο που γεννήθηκαν, ή ... μεταφέρθηκαν και μεγάλωσαν.
Σκαλί σκαλί το παιδί μέσα από τα σπάργανα ανεβαίνει. Σιγά σιγά κάνει απλές κινήσεις επικοινωνίας όπου το κλάμα είναι το βασικό στοιχείο της "γλώσσας" του. Μετά αρχίζουν οι μονολεκτικές φράσεις. Φράσεις ίσως χωρίς νόημα αλλά που δίνουν χαρά στους γονείς που νιώθουν ότι συνεισφέρουν τα μάλα στο μεγαλείο της ζωής προσφέροντας ένα νέο καρπό. Και μετά αρχίζουν οι φράσεις, ολοκληρωμένες προτάσεις-ερωτήσεις ή τα πρώτα στοιχεία διαπραγμάτευσης όπου το παιδί ζυγίζει τις δυνάμεις του απέναντι στο .. γίγαντα γονιό και κάνει την πρώτη του επανάσταση, τους πρώτους του φίλους, τα πρώτα όνειρα.... "Όταν θα γίνω μεγάλη θα μπορώ και γω να πίνω καφέ...."
Μπαίνει στον παιδικό σταθμό και μετά στο σχολείο. Η ηρεμία που υπήρχε σπίτι και η απόλυτη κυριαρχία σε διάφορα σημαντικά θέματα όπως παιχνίδια, αποκλειστικότητα, χάδια χάνεται. Αν δεν έχει αδερφό και δεν έχει μάθει, θα πρέπει τώρα να μοιράζεται και να μάθει να διεκδικει. Ο αγώνας θα είναι σκληρός. Όμως είναι η ώρα που θα παίξει μπάλα με τους φίλους, λάστιχο με τις φιλενάδες, τσουλήθρα ελεύθερη χωρίς να είναι ο μπαμπάς και η μαμά ( ελεύθερη και η ... Τούμπα! ) , κρυφτό κηνυγητό, ίσως και κάτω από βροχή. Θα κάθεται στο θρανίο και μαζί με τα φύλλα του Φθινοπώρου που θα πέφτουν θα πέφτουν και οι πρώτες ματιές τριγύρω για το συμμαθητή ή τη συμμαθήτρια... Ανταλλαγές με αυτοκόλητα, Ηλεκτρονικά παιχνίδα, ρεκόρ, μαθήματα, φροντιστήρια, απορίες, μουσικές προτιμήσεις αναπτύσσονται, όνειρα, ιδέες φαντασία... Όλα πλάθονται , όλα είναι καινούρια πράγματα που για μάς είναι πια κοινά, κυνικά , πρακτικά, ρουτινιάρικα... Πράγματα που μας κάνουν να ζηλεύουμε το παιδάκι και να θέλουμε απλά να γυρίσουμε πίσω, πίσω στις αλάνες και τις γετονιές, μακριά από Projects και deadlines.

Το ότι δεν είμαστε "dead" οφείλεται στο ότι έχουμε την επαφή μέσω των παιδιών μας με τα πράγματα που τα αφήσαμε 20 και τριάντα χρόνια πίσω... Ξανά! Προσπαθούμε να ξαναζήσουμε μια δεύτερη παιδική ζωή μέσω των παιδιών μας, όσοι έχουμε αυτή την ευκαιρία για να ξαναγλυκαθούμε. Γινόμαστε " goonies " και ανακαλύπτουμε ξανά το θησαυρό του μονόφθαλμου Γουίλυ μέσα από τις απορίες, τις χαρές, τις λύπες των παιδιών μας και ψάχνουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας μέσω ένός χαμογέλου τους.