20061211_URANIA (ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ)

Αγαπητή μου παρέα του σινεμά... Αν και κατάφερα σε ένα σινεμά και σε ένα τόσο ωραίο ελληνικό έργο να αποκοιμηθώ σε κάποιες στιγμές του έτσι ώστε να χάσω κάποιες από τις λεπτομέρειές του δε θα διστάσω να γράψω τη γνώμη μου γι αυτό.
Και δε θα διστασω καθώς είναι ένα έργο που αγγίζει την ψυχή μας, την ψυχή κάθε έλληνα που βίωσε παιδικά χρόνια και τη μαύρη περίοδο της Δικτακτορίας και λίγα χρόνια αργότερα μετά το Πολυτεχνείο...
Περιγράφει τις περιπέτειες μια ομάδας αγοριών που ζουν σε μια πόλη της χουντικής Ελλάδας που ονειρεύονται να γίνουν μεγάλοι μαζεύοντας λεφτά για να βιώσουν τον πρώτο τους αγοραίο έρωτα με ττη μοιραία γυναίκα της περιοχής την Ουρανία. Παράλληλα τίθεται και το δίλημμα από τον μάλλον εξυπνότερο από όλους για το αν θα έπρεπε να διατεθούν οι οικονομίες τους για να αγοράσουν μια τηλεόραση για ναδουν ένα ακόμα πιο σημαντικό γεγονός (από το να ... γαμήσουνε όπως θα έλεγε ο Φώτης). Το πρώτο πάτημα του ανρθώπου στη σελήνη, γεγονός που θα το καλυπτε η τηλεόραση.
Η ζωή κυλάει και τα γεγονότα, πολιτικά και τοπικά γεμίζουν το μυαλό και τις εικόνες των πιτσιρικάδων καθώς έιναι καλοκαίρι και έχουν τη σχετική ελευθερία. Ένα παλιό κατεστραμμένο αεροπλάνο σε ένα χωράφι γίνεται το όχημά τους για τους ορίζοντες της φαντασίας.
Ο Φώτης δεν αντέχει. Τους κλέβει τα λεφτά και βιώνει πρώτος την ευχαρίστηση του αγοραίου έρωτα. Το όνειρο του μικρού Αχιλλέα να δει το πρώτο ανρθώπινο ταξίδι στη σελήνη τείνει να χαθεί. Η φίλη του η ζωή φεύγει με το αγόρι της. Δεν θα της ξαναποεί τα μυστικά της. Ο κόσμος γύρω του αλλοιώνεται από τις προσταγές της χούντας καθώς οι πρώτες φυλακές γίνονται πραγματικότητα. Το ατύχημα με το σπάσιμοτου ποδιού του στερεί ακόμα και τη φαντασία του να κάνει το πρώτο του παιδικό όνειρο πραγματικότητα. Η Ουράνία , η μοιραία γυναίκα δε θα γίνει δικιά του.
Ένας ... τυφλός δίνει τη λύση, φέρνοντας μια τηλεόραση μάρκας URANIA (μια τέτοια είχα και εγώ στη φοιτητική μου ζωή) για νακάνει όλο το χωριό να ενωθεί και να δει το κοσμοιστορικό γεγονός της προσελήνωσης.
Αλληγορίες και μεταφορές μπλέκονται με ιστορία και παιδικά βιώματα. Τα ποδήλατα στα μικρά στενά των γειτονιών μας θυμίζουν πώςε κάποτε είμαστε και μείς παιδιά, κάποτε οι δικοί μας έζησαν την πραγματική φτώχεια, καποτε μπορούσαμε να παίζουμε σε αλάνες, που τώρα είναι γεμάτες από πολυκατοικίες. Κάποτε η εικόνα μιας μοιραίας γύναίκας μπορεί να μας συνάρπαζε και να φανταζόμαστε πολλά τώρα απλώς τη βλέπουμε σαν ένα κομμάτι της καθημερινής ζωής, τόσο κοινότυπο, τόσο συνηθισμένο, τόσο βαρετό.
Ένας μικρός ύπνος σε κάποιο σινεμά, ακόμα και όταν προκαλέσει τους γύρω σου για να σε δουν σαν ένα θέαμα για ολίγα λεπτά δεν είναι ικανός να σε κάνει να χάσεις την εικόνα που σου προσφέρει μια τέτοια ταινία, μια εικόνα που μπορείς ακόμα και να τηνέχεις βιώσει. Χρειάζονται λίγα στιγμιότυπα, μικροί διάλογοι και σκόρπιες εικόνες από το παρελθόν για να σε κάνει να μπείς βαθιά μέσα στο πνεύμα της είτε είσαι στην αρχή είτε στο τέλος του έργου.
Αξίζει να τη δείτε!!!