20091108_ΠΟΥΘΕΝΑ

Βρεθηκα τυχαια σε μια παρασταση του Παπαιωαννου, μια παρασταση που κλειστηκε απο ενα συγγενη μου και απλα ειπα ναι , ερχομαι, αλλωστε μια Ολοκληρη ολυμπιαδα εστησε! Και μπηκα! Να πω την αληθεια ειχα πολυ μα πολυ καιρο να παω στο θεατρο και δοι εθνικο. Και επαθα σοκ! Μαζι με αλλους πιο πεπειραμενους οταν ενα μαζικο πληθος θεατων οδηγηθηκε κοντα στη σκηνη και οχι μεσα. Η αισθηση οτι θα καθομασταν ορθιοι να παρακολουθησουμε μια αμφιλεγομενη παρασταση ενοχλουσε. . . Δεν καταλαβαμε οτι ημασταν Μερος της παραστασης. Μιας παραστασης που με ιδιαιτερα συμβολικο τροπο προσπαθουσε να αναπαραστησει την καθημερινοτητα με το να "περιγραφει" την αρχη της εργασιας, τις διαδικασιες, τις επιτυχιες και τις αποτυχιες των προσωπων-ατομων-εργατων μεσα στην αγκαλια της "συνολικοτητας" αν υπαρχει τετοιος ορος. Η κορυφωση του εργου φτανει παρουσιαζοντας τον ανωτερο τροπο εκφρασης και συνευρεσης των ανθρωπων-μηχανων που ειναι ο ερωτας. Ακομα κι αυτος αποτελει κομματι συνεργασιας ατομων-μελων που συνεισφερουν στο να βγει το αποτελεσμα στο τελος της μερας. Η εικονα ξαφνιαζει. Δε σοκαρει. Η μερα ξαναρχιζει.